„`html
Mieczysław Jan Gębarowicz
Data urodzenia: 17 grudnia 1893
Data śmierci: 2 września 1984
Mieczysław Gębarowicz był polskim uczonym i humanistą, profesorem historii sztuki. Urodził się w Jarosławiu w rodzinie inżyniera Teofila Gębarowicza i Bronisławy ze Smolków. W jego rodzinie kultywowano patriotyzm, co miało wpływ na jego późniejsze działania.
Wykształcenie i kariera zawodowa
Gębarowicz ukończył C. K. Gimnazjum w Buczaczu w 1912 roku, a następnie studiował na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie skupił się na historii powszechnej i historii sztuki. Jego studia zostały przerwane przez I wojnę światową, w czasie której służył w armii austro-węgierskiej. Po wojnie, od 1920 do 1922 roku, był asystentem w Katedrze Historii Polski na Uniwersytecie Jana Kazimierza, gdzie uzyskał tytuł doktora w 1921 roku.
W 1922 roku dołączył do Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, a od 1923 roku był kustoszem Muzeum Lubomirskich. W 1928 roku obronił rozprawę habilitacyjną, uzyskując stopień docenta historii sztuki, a w 1936 roku tytuł profesora tytularnego. W latach 1923-1938 wykładał także historię sztuki na Politechnice Lwowskiej.
Okres II wojny światowej
Po wybuchu II wojny światowej, Gębarowicz stał się jednym z dyrektorów Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Po zajęciu Lwowa przez Niemców w 1941 roku, został mianowany dyrektorem Ossolineum. W tym czasie podejmował działania mające na celu ochronę zasobów bibliotecznych i muzealnych. W 1944 roku pomógł w ewakuacji cennych zbiorów do Krakowa, w tym rękopisów znanych polskich autorów.
Odznaczenia i dziedzictwo
- Srebrny Krzyż Zasługi (25 maja 1928)
- Medal Niepodległości
Gębarowicz był członkiem różnych organizacji naukowych i stowarzyszeń, a jego działalność naukowa miała ogromny wpływ na zachowanie polskiego dziedzictwa kulturowego. Zmarł w 1984 roku we Lwowie, gdzie również został pochowany.
Bibliografia
- Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Czasopismo ZNiO, Zeszyt 4 (1994)
- Mieczysław Gębarowicz, Autobiografia, „Znak”, 1982
- Stanisław S. Nicieja, Papież Polonii lwowskiej, „Przegląd Humanistyczny”, 1987
„`
