Miecznik Wielki Koronny
Miecznik wielki koronny (łac. gladifer, ensifer, armifer) był istotnym urzędnikiem w I Rzeczypospolitej, którego historia sięga czasów panowania Kazimierza Wielkiego.
Urzędnik ten pełnił rolę bliskiego doradcy króla, nosząc miecz głownią do góry po lewej stronie monarchy, co symbolizowało jego wojskową władzę. W trakcie ceremonii pogrzebowych miecznik miał obowiązek odwrócić miecz głownią do dołu, a na rękojeści ustawić świecę. W szczególnych okolicznościach, gdy monarcha był ostatnim przedstawicielem swojego rodu, miecznik mógł rzucić miecz na posadzkę lub go złamać.
