Miecz dwuręczny

Miecz dwuręczny

Miecz dwuręczny, znany również jako Zweihänder (niem.), espadon (fr.) oraz Great sword (ang.), to rodzaj broni białej, która stała się popularna w Europie na przełomie średniowiecza i renesansu. Charakteryzuje się dwuręcznym chwytem i był głównie używany przez piechotę.

Historia i ewolucja

Pierwotnie miecze dwuręczne były w użyciu w Szwajcarii, a następnie przejęli je Landsknechci i inne grupy wojskowe. W porównaniu do mieczy jednoręcznych i długich, miecze te różnią się większymi rozmiarami oraz masą, osiągającą do 4,5 kg.

Budowa i funkcjonalność

Miecze dwuręczne zazwyczaj wyposażone były w rozbudowany jelec, a ich głownie miały tzw. ricasso, czyli podkrzyże, które umożliwiało chwyt w dolnej części ostrza. Taki chwyt pozwalał na walkę w krótszym dystansie, ale narażał rękę na obrażenia. Aby zredukować to ryzyko, dodawano haki lub pazury w pobliżu jelca.

Chwyt za podkrzyże zwiększał szybkość cięcia, aczkolwiek obniżał siłę uderzenia.

Zastosowanie

Miecze dwuręczne były także używane jako broń reprezentacyjna przez gwardię pałacową. Tworzono dla nich specjalne, bogato zdobione egzemplarze, które często charakteryzowały się dużą masą. Ta tendencja mogła przyczynić się do powstania przekonania o znacznej wadze mieczy bojowych w historii.