Michel Debré
Michel Debré (15 stycznia 1912 – 2 sierpnia 1996) był francuskim politykiem, prawnikiem i działaczem ruchu oporu. Pełnił funkcję premiera Francji w latach 1959–1962, a także był członkiem ugrupowań gaullistowskich oraz ministrem w różnych rządach.
Życiorys
Debré kształcił się w prestiżowych szkołach, takich jak Lycée Montaigne i Lycée Louis-le-Grand. Ukończył École libre des sciences politiques oraz studia prawnicze na Uniwersytecie Paryskim. W 1934 roku rozpoczął pracę jako audytor w Radzie Stanu oraz w gabinecie ministra Paula Reynauda. Po zmobilizowaniu w 1939 roku i niewoli niemieckiej, wrócił do Francji, gdzie zaangażował się w ruch oporu, współpracując z Wolną Francją i organizacją Ceux de la Résistance.
Po wojnie Debré był aktywnym członkiem kilku ugrupowań gaullistowskich, w tym Rassemblement du peuple français i Union pour la nouvelle République. W styczniu 1966 roku powrócił do rządu, obejmując stanowisko ministra gospodarki i finansów, a w maju 1968 roku został ministrem spraw zagranicznych. Pełnił także funkcję ministra stanu oraz ministra obrony od czerwca 1969 do marca 1973 roku. Jego kandydatura w wyborach prezydenckich w 1981 roku nie uzyskała wsparcia głównych sił gaullistowskich, a w 1988 roku opuścił francuski parlament.
Życie prywatne
Michel Debré był wnukiem malarza Édouarda Debat-Ponsana oraz synem pediatry Roberta Debré i Jeanne Debat-Ponsan.
Osiągnięcia i odznaczenia
- Premier Francji (1959–1962)
- Minister gospodarki i finansów
- Minister spraw zagranicznych
- Minister stanu oraz minister obrony
- Komandor Legii Honorowej
- Odznaczony Krzyżem Wojennym i Medalem Ruchu Oporu
Michel Debré pozostaje znaczącą postacią w historii Francji, łącząc działalność polityczną z zaangażowaniem w ruch oporu podczas II wojny światowej.
