Michał Rusinek
Michał Rusinek (29 września 1904 – 6 stycznia 2001) był polskim pisarzem, poetą, dramaturgiem i działaczem kultury. Urodził się w Krakowie, jako syn Piotra. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w Wyższym Studium Handlowym. Jego debiut literacki miał miejsce w 1924 roku w dzienniku „Goniec Krakowski”. W 1927 roku opublikował swój pierwszy tom opowiadań pt. Kapitan czerwonego widma.
Kariera zawodowa
W latach 1929-1932 był redaktorem „Gazety Literackiej”, a od 1932 roku mieszkał w Warszawie. W latach 1933-1939 pełnił funkcję dyrektora biura Polskiej Akademii Literatury. W czasie II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu i uczestniczył w powstaniu warszawskim. Po wojnie był więźniem obozów Mauthausen, Ebensee i Melk. Po wojnie aktywnie zaangażował się w działalność na rzecz byłych więźniów obozów koncentracyjnych.
W latach 1962-1973 był dyrektorem Agencji Autorskiej SEC, a od 1984 roku pełnił funkcję wiceprezesa Międzynarodowej Federacji SEC.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (1997)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1955)
- Złoty Krzyż Zasługi (1946)
- Srebrny Wawrzyn Akademicki (1935)
- Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
Nagrody
- Krakowska nagroda literacka za Burzę nad brukiem (1934)
Wybrane dzieła
- Pluton z Dzikiej Łąki (1937)
- Kapitan czerwonego widma (1928)
- Bunt w krainie maszyn (1929)
- Błękitna defilada (1930)
- Półmężczyzna (1931)
- Burza nad brukiem (1932)
- Polska zaczyna się od Gdyni (1938)
- Trylogia o Krzysztofie Arciszewskim (1955-1960)
- Raj nie utracony (1979)
- Dzika plaża (1974)
- Opowieści niezmyślone (1975)
- Moja wieża Babel (1982)
Michał Rusinek pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki i był cenioną postacią w polskiej kulturze.
