Michał Mosze Chęciński
Michał Mosze Chęciński (1924-2011) był oficerem polskiego kontrwywiadu wojskowego oraz autorem licznych publikacji. Urodził się 13 maja 1924 roku, a zmarł 16 maja 2011 roku w Hajfie.
Życiorys
W czasie II wojny światowej Chęciński był więźniem getta łódzkiego, gdzie współorganizował podziemną organizację „Lewica Związkowa”. Po wojnie, w marcu 1945 roku, wstąpił do Armii Czerwonej, a w grudniu 1946 roku rozpoczął pracę jako robotnik w Łodzi. W 1947 roku podjął służbę w Głównym Zarządzie Informacji Ministerstwa Obrony Narodowej, a w 1953 roku został starszym wykładowcą w Oficerskiej Szkole Informacji.
Po likwidacji Informacji Wojska Polskiego w 1957 roku, przeszedł do nowo utworzonej Wojskowej Służby Wewnętrznej, gdzie również pełnił funkcję wykładowcy. W 1967 roku został zwolniony dyscyplinarnie i w 1969 roku wyemigrował do Izraela. W latach 1970-1976 pracował na Uniwersytecie Jerozolimskim, a następnie przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie był związany z Uniwersytetem Harvarda oraz Rand Corporation w latach 1976-1981. W latach 1984-1996 był zatrudniony w George C. Marshall European Center for Security Studies w Niemczech.
Po przejściu na emeryturę wrócił do Izraela, gdzie zmarł. Chęciński był autorem jednego z pierwszych opracowań dotyczących kwestii wyrzucania oficerów pochodzenia żydowskiego z ludowego Wojska Polskiego. Jego najczęściej cytowaną książką jest „Poland: Communism, nationalism, anti-semitism” (1982). W Polsce opublikował także wspomnienia w tomach „Zegarek mojego ojca” oraz „Jedenaste przykazanie: nie zapomnij”.
Publikacje
- Poland: Communism, nationalism, anti-semitism (1982)
- Zegarek mojego ojca
- Jedenaste przykazanie: nie zapomnij
Podsumowanie
Michał Mosze Chęciński był znaczącą postacią w historii polskiego kontrwywiadu oraz literatury dotyczącej historii Żydów w Polsce. Jego prace pozostają ważnym źródłem wiedzy na temat trudnych czasów powojennych.
