„`html
Michaił Wasiljewicz Łomonosow
Michaił Wasiljewicz Łomonosow (1711-1765) był rosyjskim uczonym, poetą i jednym z pionierów chemii fizycznej. Urodził się w Denisówce, a zmarł w Sankt-Petersburgu. Był twórcą Uniwersytetu Moskiewskiego oraz profesorem chemii na Petersburskim Uniwersytecie Państwowym.
Życiorys
Łomonosow pochodził z rodziny rybackiej i samodzielnie nauczył się czytać i pisać. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Moskwie, kontynuował naukę w Petersburgu, a następnie studiował na Uniwersytecie w Marburgu w Niemczech pod kierunkiem filozofa Christiana Wolffa. Po powrocie do Rosji, zorganizował nowoczesne laboratorium i zainicjował powołanie Uniwersytetu w Moskwie w 1754 roku, który później nosił jego imię. Był członkiem Petersburskiej Akademii Nauk.
Łomonosow był pionierem w badaniach nad atmosferą planet, odkrywając, że Wenus ma grubą atmosferę podczas obserwacji w 1761 roku. W swojej pracy łączył chemię z fizyką i matematyką, zapoczątkowując nową gałąź wiedzy – chemię fizyczną. Sformułował prawo zachowania masy w reakcjach chemicznych oraz obalił teorię flogistonu.
Twórczość literacka
Oprócz działalności naukowej, Łomonosow był również uznawanym poetą, autorem licznych dzieł, w tym:
- Oda w rocznicę wstąpienia na tron cesarzowej Jelizawiety Pietrowny (1747)
- Poranne rozmyślania o wielkości bożej (1751)
- Rozmowa z Anakreontem (między 1756 a 1761)
W swojej pracy List o zasadach wierszowania rosyjskiego (1739) przedstawił teorię sylabotoniki, a także napisał podręcznik retoryki i gramatyki języka rosyjskiego. W 1764 roku objął stanowisko sekretarza stanu.
Upamiętnienie
Na cześć Łomonosowa nazwano wiele obiektów, w tym Uniwersytet Moskiewski i Północny Uniwersytet Federalny. Jego imieniem nazwano także miasto pod Sankt-Petersburgiem, pływającą elektrownię atomową „Akademik Łomonosow” oraz podwodny grzbiet na Oceanie Arktycznym. Łomonosow był również inspiracją dla literatury, m.in. w książce Władysława Kulickiego Pieszo po sławę.
„`
