Mewa Obrożna (Xema sabini)
Mewa obrożna, znana również jako Xema sabini, to średniej wielkości ptak wodny z rodziny mewowatych (Laridae). Gatunek ten nie jest zagrożony wyginięciem i uznawany jest za gatunek najmniejszej troski (LC) według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN).
Systematyka
Mewa obrożna jest jedynym przedstawicielem rodzaju Xema. Tradycyjnie wyróżnia się cztery podgatunki, jednak różnice między nimi są niewielkie, co prowadzi do uznawania gatunku za jednorodny:
- Xema sabini palaearctica – od Svalbardu po Półwysep Tajmyr
- Xema sabini tschuktschorum – Półwysep Czukocki
- Xema sabini woznesenskii – od północno-wschodniej Syberii po Alaskę
- Xema sabini sabini – od kanadyjskiej Arktyki po zachodnią Grenlandię
Ptaki wszystkich podgatunków zimują na chłodnych wodach Pacyfiku i Atlantyku, a w Polsce są obserwowane sporadycznie.
Morfologia
Cechy gatunku: Mewa obrożna nie wykazuje wyraźnego dymorfizmu płciowego. W szacie godowej ma popielaty grzbiet, czarne końce skrzydeł oraz biały trójkąt na wierzchu. Głowa jest ciemnoszara z czarną obrożą. W szacie spoczynkowej głowa bieleje, a młodociane osobniki są podobne do dorosłych.
Wymiary średnie:
- Długość ciała: 30–35 cm
- Rozpiętość skrzydeł: 80–85 cm
- Masa ciała: 140–225 g
Ekologia i zachowanie
Biotop: Mewa obrożna gniazduje na brzegach mórz i jezior w tundrze, a poza sezonem lęgowym przebywa na otwartym morzu.
Gniazdo: Tworzy gniazda na ziemi, w trawie lub mchu, często w małych koloniach. W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 2 jaja w okresie od maja do lipca. Wysiadywanie trwa około 24 dni.
Pożywienie: Mewa obrożna żywi się wodnymi i lądowymi kręgowcami oraz bezkręgowcami, które zbiera z wody lub chwyta na ziemi.
Status i ochrona
Mewa obrożna jest objęta ścisłą ochroną gatunkową w Polsce. Liczebność populacji światowej przekracza 340 tysięcy dorosłych osobników, a w Europie wynosi od 1100 do 2100 par lęgowych. Ogólny trend liczebności gatunku jest stabilny, chociaż w przypadku niektórych populacji brakuje danych.
