Metronom (miaromierz, taktomierz) to urządzenie mechaniczne lub elektroniczne, które precyzyjnie określa tempo utworów muzycznych. Jest powszechnie stosowane podczas ćwiczeń oraz komponowania.
Historia i budowa
Metronom mechaniczny został wynaleziony w 1816 roku przez Johanna Nepomuka Mälzla, chociaż jego rzeczywistym twórcą był duński naukowiec Dietrich Nikolaus Winkel.
Urządzenie składa się z mechanizmu zegarowego, który jest napędzany sprężyną, oraz wahadła, na którym znajduje się skalę do ustawiania tempa. Wahadło, przesuwając się, wydaje charakterystyczny dźwięk. Skala metronomu obejmuje wartości od 40 do 208 uderzeń na minutę (BPM). W niektórych modelach znajduje się dzwonek, który sygnalizuje co drugie, trzecie lub czwarte uderzenie.
Tradycyjne metronomy miały drewnianą obudowę w kształcie ściętego ostrosłupa, podczas gdy nowoczesne wersje często wykonane są z ebonitu lub plastiku. Chociaż metronom mechaniczny przetrwał w niezmienionej formie, coraz częściej zastępują go modele elektroniczne.
Pierwszym kompozytorem, który użył metronomu do oznaczania tempa swoich utworów, był Ludwig van Beethoven. W niektórych kompozycjach, takich jak „Poem for 100 Metronomes” György’ego Ligetiego, metronom pełni rolę instrumentu muzycznego.
Podsumowanie
Metronom to kluczowe narzędzie w muzyce, które:
- Pomaga określić tempo utworów muzycznych.
- Składa się z mechanizmu zegarowego i wahadła.
- Ma zastosowanie zarówno w ćwiczeniach, jak i w komponowaniu.
- Wspiera precyzyjne wykonanie utworów przez muzyków.
