Metoda biegunowa

Metoda biegunowa w geodezji

Metoda biegunowa to technika pomiarów terenowych, polegająca na wyznaczaniu odległości oraz kątów pomiędzy punktami. Kluczowe elementy tej metody to:

• Długość osi celowej (d) – odległość od znanego punktu osnowy do punktu pomiarowego.
• Kąt (α) – kąt pomiędzy bokiem osnowy a osią celową.

Wykorzystywane narzędzia

Do pomiarów w metodzie biegunowej stosuje się:

• Teodolit – do pomiaru kątów.
• Taśma miernicza lub dalmierz (optyczny lub elektroniczny) – do pomiaru długości.

Stanowiska i punkty nawiązania

W geodezyjnym pomiarze można wykorzystywać różne typy punktów nawiązania, w tym:

• Pozioma osnowa geodezyjna.
• Punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej.
• Punkty pośrednie na bokach osnów.
• Punkty terenowe związane z co najmniej dwoma punktami poziomej osnowy.

Dla pomiarów II i III grupy dokładnościowej, stanowiskami mogą być również szczegóły terenowe I grupy.

Wymagania dotyczące pomiarów

Podczas pomiarów, należy przestrzegać następujących zasad:

• Długość nawiązania nie powinna być mniejsza niż 40 metrów.
• Minimalna liczba nawiązań to 2.
• W przypadku pomiaru z ostatniego punktu ciągu wiszącego, dopuszcza się jeden kierunek nawiązania, pod warunkiem wykonania pomiaru kontrolnego na przynajmniej jednym szczególe terenowym I grupy o znanych współrzędnych.

Zastosowanie w archeologii

W archeologii metoda biegunowa służy do lokalizacji znalezisk w płaszczyźnie pionowej. Umożliwia to zarówno pomiar kątów, jak i pomiary odległościowe, co jest istotne przy dokumentacji i analizy stanowisk archeologicznych.