Metalurgia proszków
Metalurgia proszków to technika wytwarzania przedmiotów z proszków metali bez ich topienia. Proces ten polega na łączeniu oddzielnych cząstek proszków w jednolitą masę poprzez wygrzewanie silnie sprasowanych kształtek w atmosferze redukującej lub obojętnej.
Technologia ta jest ekonomicznym rozwiązaniem dla wielkoseryjnej produkcji prostych elementów, co skutkuje uzyskaniem zwartych komponentów o jednorodnej mikrostrukturze, wolnej od niemetalicznych wtrąceń i defektów.
Zastosowanie metalurgii proszków
Produkty uzyskane tą metodą charakteryzują się wyjątkowymi właściwościami mechanicznymi i odpornością na zużycie, co czyni je użytecznymi w wielu branżach, w tym:
- przemysł lotniczy i kosmonautyczny
- przemysł drzewny (np. zęby pił)
Metody wytwarzania
W metalurgii proszków wytwarzamy:
- przedmioty z metali trudno topliwych (np. wolfram, molibden)
- spieki metali i niemetali o różnicy temperatury topnienia (np. materiały na styki elektryczne)
- materiały porowate na łożyska samosmarujące
- materiały gęstopłynne trudne do odlewania (np. specjalne magnesy trwałe)
Korzyści z zastosowania metalurgii proszków
Metalurgia proszków oferuje szereg korzyści w porównaniu do konwencjonalnych metod metalurgicznych, takich jak:
- możliwość wytwarzania materiałów, które są trudne do uzyskania innymi metodami
- regulacja właściwości fizycznych i chemicznych wyrobów w szerokim zakresie
- uzyskanie kontrolowanej struktury materiałów bez segregacji
- możliwość zmiany porowatości i przepuszczalności wyrobów
Grupy metod wytwarzania proszków
Metody wytwarzania proszków dzielimy na pięć podstawowych grup, które wpływają na kształt proszku i jego właściwości:
- mechaniczne (mielenie, kruszenie)
- fizykomechaniczne (rozpylanie, granulacja)
- fizyczne (odparowanie i kondensacja)
- fizykochemiczne (redukcja tlenków)
- chemiczne (zol-żel, elektroliza)
Surowcami w metalurgii proszków są różne metale, stopy i proszki niemetaliczne.
