Mentuhotep II
Mentuhotep II był faraonem Egiptu z XI dynastii tebańskiej, panującym w latach 2046–1995 p.n.e. Był synem Intefa III i królowej Jah. Jego panowanie trwało pięćdziesiąt jeden lat, a jego osiągnięcia zapoczątkowały okres Średniego Państwa, w którym zjednoczył Górny i Dolny Egipt. Uznawany jest za jednego z największych faraonów w historii Egiptu.
Panowanie
Na początku panowania Mentuhotepa II jego władza obejmowała ziemie od Pierwszej Katarakty do 10 nom Górnego Egiptu, a na północy była ograniczona przez ziemie rządzone przez książąt Asjut. Po okresie zbrojnego pokoju, władca zmierzył się z rebelią nomu tynickiego, co skłoniło go do działań wojennych. Po zdobyciu Asjut, zjednoczył Egipt i zakończył I Okres Przejściowy.
- Żony:
- Tem – główna żona, matka Mentuhotepa III.
- Neferu II – druga żona.
Jego następca, Mentuhotep III, odziedziczył zjednoczone i dostatnie państwo.
Tytulatura
Mentuhotep II posiadał różne tytulatury, które zmieniał w trakcie panowania. Pierwsza zmiana miała miejsce w 14. roku, po udanym podboju Herakleopolis Magna. Druga zmiana nastąpiła przed 39. rokiem panowania, co symbolizowało zakończenie podboju północnej części Egiptu. Jego tytulatura zawierała odniesienia do tradycji Starego Państwa, podkreślając jego rolę jako zjednoczyciela kraju.
Bibliografia
- Grimal N., Dzieje Starożytnego Egiptu, Warszawa 2004, ss. 165-166.
