Medal za Warszawę 1939–1945 – polskie państwowe odznaczenie wojskowe.
Historia
Medal za Warszawę 1939–1945 został ustanowiony dekretem Rady Ministrów z dnia 21 listopada 1945 roku, aby upamiętnić bohaterstwo Warszawy podczas II wojny światowej. Odznaczenie przyznawano osobom, które brały czynny udział w obronie stolicy w 1939 roku, uczestnikom ruchu oporu, powstania warszawskiego oraz żołnierzom, którzy przyczynili się do wyzwolenia Warszawy w 1945 roku.
Inicjatywę nadawania medalu prowadził Minister Obrony Narodowej, który w 1946 roku przekazał prawo do nadawania medalu dowódcom okręgów wojskowych oraz innym ważnym jednostkom. Medal został włączony do polskiego systemu odznaczeń na mocy ustawy z 17 lutego 1960 roku. Od 1958 roku nadawanie medalu przeszło pod jurysdykcję Rady Państwa, a po 1989 roku Prezydenta RP.
Do 1989 roku medal przyznano 131 361 osobom, a w latach 1993–1999 – kolejnym 4 476. Ustawą z 16 października 1992 roku zakończono nadawanie medalu z dniem 8 maja 1999.
Opis oznaki
Medal miał formę krążka o średnicy 33 mm, patynowanego na jasny brąz. Na awersie znajdował się wizerunek syreny z tarczą i mieczem, otoczony napisem ZA WARSZAWĘ oraz datami 1939 – 1945. Rewers był gładki. W 1947 roku wprowadzono zmiany w projekcie medalu, usuwając ażurowe fale i dodając napis: RP / OBROŃCOM / BOJOWNIKOM / OSWOBODZICIELOM oraz dwa liście dębowe.
Wstążka medalu miała szerokość 35 mm, była czerwona z dwoma żółtymi paskami. Medal noszono po Brązowym Medalu „Zasłużonym na Polu Chwały”, a także po późniejszych medalach związanych z Polską Ludową.
Odznaczeni
Medal za Warszawę 1939–1945 przyznawano osobom, które w szczególny sposób przyczyniły się do obrony i wyzwolenia stolicy, honorując ich odwagę i poświęcenie.
