May Godfray Sutton Bundy
May Godfray Sutton (ur. 25 września 1886 w Plymouth, zm. 4 października 1975 w Santa Monica) była wybitną amerykańską tenisistką, która zdobyła uznanie na początku XX wieku. Córka kapitana Adolphusa Suttona, osiedliła się z rodziną w Pasadenie, gdzie ojciec zbudował kort tenisowy dla swoich pięciu córek. May oraz jej siostry Violet, Florence i Ethel szybko stały się czołowymi zawodniczkami w amerykańskim tenisie.
Osiągnięcia sportowe
May Sutton jest najbardziej znana z trzech zwycięstw w grze pojedynczej na turniejach wielkoszlemowych:
- W 1904 roku zdobyła tytuł mistrzyni USA, pokonując Bessie Moore 6:1, 6:2.
- Triumfowała w Wimbledonie w latach 1905 i 1907, pokonując Dorotheę Douglass.
Jej pierwsza wygrana w Wimbledonie była szczególnie znacząca, ponieważ była to pierwsza zawodniczka spoza Wysp Brytyjskich, która zdobyła ten tytuł.
Oprócz sukcesów w grze pojedynczej, Sutton osiągnęła również sukcesy w grze podwójnej, wygrywając mistrzostwa USA w deblu w 1904 roku oraz osiągając finał w 1925 roku. W 1904 roku zagrała również w finale miksta.
Życie osobiste i późniejsze lata
W 1912 roku May wyszła za mąż za Toma Bundy’ego, czołowego amerykańskiego tenisistę. Z tego małżeństwa urodziła się ich córka, Dorothy. Po długiej przerwie w 1921 roku podjęła udaną próbę powrotu do tenisa, osiągając 4. miejsce w rankingu USA i będąc częścią reprezentacji w Pucharze Wightman, który zdobyła w 1925 roku.
May Sutton Bundy utrzymywała się w czołówce tenisa amerykańskiego aż do 1928 roku, kiedy to zajmowała 5. miejsce w rankingu.
Uznanie
W 1956 roku została uhonorowana członkostwem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy. Jej córka Dorothy zdobyła to samo wyróżnienie niemal pół wieku później.
Podsumowanie
May Godfray Sutton Bundy była pionierką w amerykańskim tenisie, odnosząc liczne sukcesy zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. Jej osiągnięcia oraz wpływ na rozwój tenisa kobiecego pozostają znaczące do dziś.
