Masakra bostońska
Masakra bostońska miała miejsce 5 marca 1770 roku w Bostonie, stanowiąc kluczowy moment w historii, który przyczynił się do wybuchu rewolucji amerykańskiej. Wydarzenia te były wynikiem narastających napięć między kolonistami a brytyjskimi władzami, zwłaszcza w kontekście nowych ceł wprowadzonych w ramach ustaw Townshenda.
Przebieg wydarzeń
Protestujący koloniści zebrali się pod Giełdą Królewską, gdzie protestowali przeciwko nowym cłom i obecności brytyjskich żołnierzy w mieście. W odpowiedzi na narastające napięcia, dowódca oddziału brytyjskiego wzmocnił zabezpieczenia wokół budynku. Podczas protestu tłum zaczął rzucać w żołnierzy kulami śniegowymi, kawałkami lodu i innymi przedmiotami.
W wyniku nieporozumienia lub wzmożonej agresji, żołnierze oddali strzały do protestujących, co doprowadziło do śmierci pięciu osób, w tym Crispusa Attucksa i Patricka Carra. Kilku innych zostało rannych. Tłum udało się rozproszyć dzięki interwencji gubernatora i lokalnych liderów.
Reakcje i konsekwencje
Po miesiącu zorganizowano rozprawę sądową, na której brytyjskich żołnierzy bronił prawnik John Adams. Ława przysięgłych, składająca się z obywateli okolicznych terenów, uniewinniła żołnierzy, uznając, że działali w obronie własnej.
Incydent został określony mianem masakry bostońskiej, głównie za sprawą antybrytyjskiej propagandy. Paul Revere stworzył rycinę, przedstawiającą brutalność żołnierzy, która szybko rozprzestrzeniła się wśród kolonistów, potęgując nastroje antybrytyjskie.
Znaczenie historyczne
Masakra bostońska stała się symbolem oporu kolonistów przeciwko brytyjskim rządom i przyczyniła się do wzrostu niezadowolenia, które ostatecznie doprowadziło do rewolucji amerykańskiej. Wydarzenie to ukazało również, jak ważną rolę w kształtowaniu opinii publicznej odegrała propaganda w tamtym okresie.
