Marta Burbianka
Marta Burbianka (1898-1973) była polską historyczką, bibliotekarką i działaczką polonijną. Urodziła się w Ryngowianach na Źmudzi, a zmarła we Wrocławiu. Jej działalność obejmowała badania nad historią książki i drukarstwa oraz aktywność w zakresie oświaty.
Życiorys
Burbianka studiowała historię i polonistykę na Uniwersytecie Wileńskim, gdzie uzyskała tytuł magistra w 1931 roku. W 1933 roku obroniła doktorat z historii. Pracowała jako bibliotekarka i nauczycielka w polskich gimnazjach na Litwie. W czasie II wojny światowej angażowała się w tajne nauczanie oraz ruch oporu.
Po wojnie, w 1946 roku, prowadziła specjalną bibliotekę w Wilnie. Następnie przeniosła się do Wrocławia, gdzie związana była z Uniwersytetem Wrocławskim. Zajmowała się organizacją biblioteki oraz prowadzeniem kursów dla bibliotekarzy. Odeszła na emeryturę w 1968 roku, ale współpracowała z uczelnią do 1972 roku. Należała do wielu towarzystw naukowych i kulturalnych.
Wybrane publikacje
Burbianka była autorką licznych prac naukowych, w tym:
- Antoni Hlebowicz – zapomniany biograf Witolda, 1931.
- Słownik bio-bibliograficzny dawnego Uniwersytetu Wileńskiego, 1939.
- Zarys dziejów handlu księgarskiego we Wrocławiu do połowy XVII wieku, 1949.
- Przewodnik metodyczny do nauki bibliografii, 1956.
- Problematyka bibliografii śląskiej (druki) XV-XVIII w., 1959.
- Produkcja typograficzna Scharffenbergów we Wrocławiu, 1968.
Podsumowanie
Marta Burbianka była znaczącą postacią w polskiej historii kultury i bibliografii. Jej wkład w rozwój bibliotekarstwa oraz badań nad historią książki pozostaje nieoceniony.
