Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska
Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska, z domu Wiłucka, urodziła się 28 października 1890 roku w Warszawie, a zmarła 28 listopada 1946 w Felicjanowie. Była przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr Mariawitek oraz biskupką w Starokatolickim Kościele Mariawitów i Kościele Katolickim Mariawitów.
Młodość i wykształcenie
Pochodziła z rodziny ziemiańskiej. Uczyła się w gimnazjum w Warszawie oraz w Zakładzie Wychowawczo-Naukowym Żeńskim Marty Łojkówny, który ukończyła w 1909 roku. Po roku pracy jako nauczycielka w majątku Ordów na Polesiu, wróciła do Polski w 1918 roku.
Powołanie do zakonu
W 1918 roku poznała mariawityzm i założycielkę Feliksę Kozłowską, co skłoniło ją do wstąpienia do Zgromadzenia Sióstr Mariawitek. Przyjęła imię zakonne Maria Izabela i w 1922 roku została wybraną na przełożoną generalną. W tym czasie zawarła małżeństwo z arcybiskupem Janem Marią Michałem Kowalskim.
Biskupka Mariawicka
W 1929 roku, po wprowadzeniu kapłaństwa kobiet, została wyświęcona na mariawicką kapłankę oraz otrzymała sakrę biskupią. Pełniła ważne funkcje w zarządzie Starokatolickiego Kościoła Mariawitów. Po rozłamie w 1935 roku opowiedziała się za arcybiskupem Kowalskim i przeniosła się do Felicjanowa, gdzie kontynuowała swoją misję.
Arcykapłanka Kościoła Katolickiego Mariawitów
Po aresztowaniu arcybiskupa Kowalskiego przez gestapo w 1940 roku, Wiłucka-Kowalska przejęła jego obowiązki. W 1941 roku została wywieziona do obozu koncentracyjnego, a po wojnie wróciła do Felicjanowa. Zmarła 28 listopada 1946 roku i została pochowana w parku przed dworem w Felicjanowie.
Dziedzictwo
Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska była pierwszą kobietą w Polsce, która przyjęła święcenia kapłańskie i sakrę biskupią. Po jej śmierci została uznana za świętą przez wiernych Kościoła Katolickiego Mariawitów.
