Marcus Aemilius Lepidus Porcina
Marcus Aemilius Lepidus Porcina to członek wpływowego rodu rzymskiego Emiliuszy. Był synem Marka Emiliusza Lepidusa, trybuna wojskowego w 190 p.n.e., oraz wnukiem Marka Emiliusza Lepidusa, konsula z 187 p.n.e. Lepidus piastował urząd konsula w 137 p.n.e.
Dowodzenie w Hiszpanii
W czasie jego konsulatu, jego kolega Gajusz Hostiliusz Mancinus dowodził wojskami w Hiszpanii, gdzie został pokonany przez Numancjan i zmuszony do podpisania niekorzystnego traktatu. Po przybyciu do Rzymu, Mancinus stanął przed sądem, a Lepidus został wysłany do Hiszpanii jako nowy dowódca.
Nie czekając na decyzje z Rzymu i nie mając wystarczającej siły, Lepidus postanowił rozpocząć wojnę z Wakkejanami, wykorzystując fałszywy pretekst rzekomej pomocy dla Numancjan. Najechał ich terytorium i obległ główne miasto Pallancję.
Problemy i konsekwencje
Lepidus namówił swojego szwagra, Decimusa Brutusa, do wsparcia wyprawy. Mimo sprzeciwu senatu, który domagał się rezygnacji z wojny, Lepidus kontynuował oblężenie. W 136 p.n.e., z powodu problemów z zaopatrzeniem, musiał się wycofać, a większość jego armii została zniszczona przez wrogów.
W wyniku tych wydarzeń Rzym odebrał Lepidusowi dowództwo i prokonsulat, a po powrocie do miasta jako obywatel został ukarany grzywną.
Augur i mówca
W 125 p.n.e. Lepidus pełnił funkcję augura. Został wezwany przez cenzorów Gnejusza Serwiliusza Cepiona i Lucjusza Kasjusza Longinusa z powodu wybudowania zbyt okazałego domu.
Lepidus Porcina był również wykształconym mówcą, uznawanym przez Cycerona za jednego z największych mówców swojego czasu. Wprowadził do łacińskiej retoryki greckie techniki kompozycji mów.
