Manuel de Falla
Manuel de Falla (23 listopada 1876, Kadyks – 14 listopada 1946, Argentyna) był jednym z najważniejszych kompozytorów hiszpańskich, reprezentującym kierunki narodowe, impresjonizm oraz neoklasycyzm.
Muzycznej edukacji de Falli rozpoczęła jego matka, ucząc go gry na fortepianie, a następnie studiował kompozycję u Felipe Pedrella. W początkowym okresie twórczości jego prace były osadzone w późnoromantycznym nurcie muzyki narodowej, szczególnie inspirowane kulturą andaluzyjską. Do jego wczesnych dzieł należą:
- Serenada na fortepian G.22 (1901)
- Mazurek w c-moll G.11 (1899)
- Kaprys waloński G.15 (1900)
- Serenada andaluzyjska G.13 (1900)
- Allegro koncertowe G.29 (1903-1904)
W 1907 roku de Falla rozpoczął studia w Paryżu, gdzie zetknął się z impresjonizmem, co miało znaczący wpływ na jego dalszą twórczość. Te doświadczenia zaowocowały powstaniem jego najsłynniejszych dzieł, takich jak:
- Balet El Amor brujo (1915–1917)
- Balet El Sombrero de tres picos (1917–1919)
- Orkiestralne dzieło Noce w ogrodach Hiszpanii (1909–1916)
Od 1920 roku de Falla zaczął ewoluować w kierunku neoklasycyzmu. Jego prace z tego okresu to m.in. Koncert klawesynowy oraz El Retablo de Maese Pedro (1923). W 1926 roku kompozytor wycofał się z życia muzycznego, a w 1939 roku emigrował do Ameryki Południowej, gdzie pracował nad nieukończoną kantatą Atlantida.
De Falla otrzymał liczne wyróżnienia, w tym:
- Krzyż Wielki Orderu Alfonsa X Mądrego (1940)
- Order Alfonsa XII (1929)
- Francuska Legia Honorowa (1928)
Podsumowanie
Manuel de Falla pozostaje kluczową postacią w historii muzyki hiszpańskiej, łącząc różnorodne style i inspiracje w swoje dzieła, które do dziś są cenione i wykonywane na całym świecie.
