Mandragora: Wprowadzenie
Mandragora, znana także jako mandragora wiosenna lub jesienna, to bylina o wysokości do 30 cm, charakteryzująca się skróconą łodygą oraz dużymi, karbowano-ząbkowanymi liśćmi. Kwiaty tej rośliny wyrastają pojedynczo na długich szypułkach, mają brudnobiałą lub zielonkawobiałą koronę oraz pięć pręcików. Owocem są duże, żółtawe jagody o nieprzyjemnym zapachu.
Właściwości i Zastosowanie
Mandragora była stosowana w medycynie, szczególnie w leczeniu bólów reumatycznych. Korzeń (Radix Mandragorae) zawiera alkaloidy, w tym hioscyjaminę i atropinę. Surowiec zbiera się jesienią, a następnie suszy w cieniu i w ogrzewanych suszarniach.
Udział w Kulturze
- W staroegipskim papirusie Ebersa z 1550 r. p.n.e. mandragora była już wymieniana jako roślina lecznicza.
- Hipokrates zalecał jej stosowanie w depresji i lękach.
- W Księdze Rodzaju mandragora jest przedmiotem sporu między Rachelą a Leą.
- Uważano ją za afrodyzjak i stosowano w rytuałach płodności.
- W starożytności używano jej jako środka przeciwbólowego.
- W średniowieczu korzeń mandragory był uważany za magiczny i stosowano go w medycynie.
- Legendy głosiły, że wydaje krzyk podczas wyrywania z ziemi.
Mandragora w Literaturze i Filmografii
Mandragora pojawia się w wielu dziełach literackich i filmowych, m.in.:
- Odyseja – Homer
- Romeo i Julia – Szekspir
- Harry Potter – J.K. Rowling
- Imię róży – Umberto Eco
- Dziecko Rosemary
Mandragora w Muzyce
Roślina ta inspirowała także artystów muzycznych, występując w utworach takich jak:
- Moonchild – Iron Maiden
- Mandrake Root – Deep Purple
- Mandragora – Maanam
Mandragora jest rośliną o bogatej historii, pełną tajemnic i zastosowań w medycynie oraz kulturze. Jej znaczenie w literaturze i sztuce potwierdza jej trwałe miejsce w ludzkiej wyobraźni.
