Makia – charakterystyka i występowanie
Makia, znana z gęstych zarośli oraz bogactwa gatunków ciernistych i pnączy, jest trudna do przebycia. Makie pierwotne występują rzadko, a w większości przypadków mamy do czynienia z makią wtórną, która powstała w wyniku degradacji lasów i gleby.
Warunki geograficzno-klimatyczne
Makia rozwija się w klimacie śródziemnomorskim, gdzie lata są gorące i suche, a susza może trwać od 3 do 10 miesięcy. Rośnie na ubogich w krzemionkę, ale bogatych w żelazo glebach żółtych i czerwonych. W miejscach bardziej suchych makia ustępuje niższym zaroślom, takim jak garig i frygana.
Flora makii
Makia charakteryzuje się różnorodnością gatunków roślinnych. W skład warstwy drzew wysokich wchodzą:
- dąb ciernisty (Quercus coccifera),
- sosna alepska (Pinus halepensis),
- oliwka europejska (Olea europaea),
- jałowiec fenicki (Juniperus phoenicea).
W warstwie krzewów dominują:
- wawrzyn szlachetny (Laurus nobilis),
- pistacja kleista (Pistacia lentiscus),
- oleander pospolity (Nerium oleander),
- wrzosiec drzewiasty (Erica arborea).
Pnącza i krzewy wspinające się to m.in.:
- szparag ostrolistny (Asparagus acutifolius),
- kolcorośl szorstki (Smilax aspera),
- wiciokrzew etruski (Lonicera etrusca).
Na polanach oraz w miejscach o mniejszym zwarciu roślinności występują rośliny zielne, głównie jednoroczne i cebulowe, takie jak:
- cebula (Scilla),
- narcyz (Narcissus),
- szafirek (Muscari).
Makia jest zatem złożonym ekosystemem, w którym różnorodność roślinności odzwierciedla specyfikę warunków klimatycznych i glebowych regionów śródziemnomorskich.
