„`html
Mahmud II
Mahmud II (20 lipca 1785 – 1 lipca 1839) był sułtanem Imperium Osmańskiego, rządzącym w latach 1808–1839. Był synem sułtana Abdulhamida I i objął tron po detronizacji swojego brata, Mustafy IV.
Reformy i modernizacja
Mahmud II był energicznym władcą, który kontynuował reformy rozpoczęte przez Selima III. W 1826 roku zlikwidował formację janczarów, co ułatwiło wprowadzenie dalszych zmian. Janczarzy, jako konserwatywna siła, stanowili zagrożenie dla nowoczesnych idei.
- Zniesienie systemu timarów (leń wojskowy) i spahisów (rycerstwo feudalne)
- Usunięcie ceł wewnętrznych i wprowadzenie wolności gospodarczej
- Utworzenie centralnej administracji wzorowanej na europejskiej
- Modernizacja prawa tureckiego
- Pierwsze świeckie szkoły w imperium
Mahmud II przyjął europejski strój i zachęcał swoich poddanych do podobnych zmian, co symbolizowało jego dążenie do europeizacji imperium.
Kryzysy i konflikty
Panowanie Mahmud II było również naznaczone kryzysami, zwłaszcza w południowo-wschodniej Europie. W 1815 roku, pod naciskiem Rosji, sułtan musiał przyznać autonomię Serbii. Wybuch powstania greckiego w 1821 roku doprowadził do interwencji europejskich mocarstw i klęski Osmanów w wojnie turecko-rosyjskiej.
- Autonomia Grecji (1830) po konferencji londyńskiej
- Zajęcie Algierii przez Francję
- Autonomia Mołdawii i Wołoszczyzny (1831) pod presją Rosji
W 1832 roku pasza Egiptu, Muhammad Ali, wkroczył do Syrii, pokonując wojska sułtańskie. W wyniku układu pokojowego w Kutahya, otrzymał władanie nad Cylicją, Syrią, Jordanią i Palestyną.
W 1833 roku, pod presją Rosji, Mahmud II podpisał układ w Hűnkâr Iskelesi, co umożliwiło Rosji ingerencję w sprawy wewnętrzne Imperium Osmańskiego.
Śmierć i dziedzictwo
Mahmud II zmarł 1 lipca 1839 roku, próbując odzyskać utracone terytoria na rzecz Egiptu. Jego panowanie pozostawiło trwały ślad w historii reform i zmiany w strukturze imperium.
„`
