Howitzer Motor Carriage M7
Howitzer Motor Carriage M7, znana jako „Priest”, to amerykańska samobieżna haubica zaprojektowana w czasie II wojny światowej. Pojazd ten został stworzony z myślą o wsparciu operacji piechoty i charakteryzował się gąsienicowym podwoziem oraz dużym działem.
Historia
Po wybuchu II wojny światowej, USA dostrzegły potrzebę wprowadzenia samobieżnych pojazdów artyleryjskich. Prototyp M7 powstał na podwoziu czołgu M3 Lee i został przyjęty do służby w lutym 1942 roku. Pierwsze pojazdy seryjne dostarczono w kwietniu tego samego roku.
Produkcja
- Produkcję rozpoczęto w American Locomotive Company w marcu 1942 roku.
- Do sierpnia 1943 roku wyprodukowano 2814 jednostek.
- W 1944 roku wznowiono produkcję, wprowadzając nową wersję M7B1 z podwoziem M4A3.
- Łącznie wyprodukowano około 4316 egzemplarzy M7, w tym prototypy.
Specyfikacje techniczne
- Wymiary: długość 6,02 m, szerokość 2,88 m, wysokość 2,95 m.
- Masa: 22 900 kg.
- Silnik: 9-cylindrowy Continental R975 C1 o mocy 375 KM.
- Uzbrojenie: haubica M1A2 kal. 105 mm oraz karabin maszynowy Browning M2HB kal. 12,7 mm.
- Prędkość: do 40 km/h na drogach, 24 km/h w terenie.
- Zasięg: 130–200 km.
Służba
M7 była używana przez amerykańskie oddziały artylerii samobieżnej na różnych frontach II wojny światowej, a po wojnie kontynuowała służbę w wielu armiach. W czasie wojny koreańskiej pojazdy te były modyfikowane, co zwiększyło ich efektywność bojową.
Warianty
- M7: Podstawowa wersja oparta na czołgu M3 Lee.
- M7B1: Wersja z podwoziem M4A3 i zmienionym silnikiem.
- M7B2: Zmodernizowana wersja z zwiększonym kątem podniesienia lufy.
- Sexton: Brytyjska wersja oparta na M7, produkowana w Kanadzie.
- Kangaroo: Transporter opancerzony stworzony z M7.
Howitzer Motor Carriage M7 pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych pojazdów artyleryjskich II wojny światowej, cieszącym się uznaniem za niezawodność i wszechstronność.
