M41 Howitzer Motor Carriage „Gorilla”
M41 „Gorilla” to amerykańskie samobieżne działo polowe, które zostało zaprojektowane w czasie II wojny światowej. Projekt rozpoczął się na zamówienie armii amerykańskiej w 1943 roku, a jego realizację zakończono w 1944 roku, wykorzystując podwozie czołgu M24 Chaffee.
Specyfikacja techniczna
- Typ pojazdu: Samobieżne działo polowe
- Trakcja: Gąsienicowa
- Załoga: 12 osób
- Produkcja: 1943-1944
- Wyprodukowano egzemplarzy: 85
- Pancerz: 12 mm
- Wymiary:
- Długość: 5,9 m
- Szerokość: 2,9 m
- Wysokość: 2,5 m
- Masa: 19,3 t
- Prędkość maksymalna: 48 km/h
- Zasięg: 180 km
- Uzbrojenie:
- 1 x haubica M1 kal. 155 mm (22 naboje)
- 1 x wkm M2 kal. 12,7 mm (900 nabojów)
Wydajność i zastosowanie
M41 „Gorilla” był w stanie wystrzelić 1-2 granaty o masie 43,1 kg w ciągu minuty, z maksymalnym zasięgiem do 15 000 m. Kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej wynosił 37°, a w pionowej od -5° do +55°.
Pojazd nie brał udziału w walkach II wojny światowej, jednak znalazł zastosowanie podczas wojny koreańskiej. Po wycofaniu z sił amerykańskich, armia francuska użytkowała je w latach 1956-1972 w dywizjonalnych pułkach artylerii ciężkiej.
Podsumowanie
M41 „Gorilla” to przykład nowoczesnego dla swoich czasów samobieżnego działa polowego, które pomimo ograniczonej produkcji, wykazało się dużą efektywnością oraz wszechstronnością w późniejszych konfliktach zbrojnych.
Przypisy
Bibliografia
- Kategoria: Amerykańskie haubice samobieżne
- Kategoria: Amerykańska broń artyleryjska II wojny światowej
