Silnik M-20
Silnik M-20 to radziecki czterosuwowy silnik benzynowy, który był produkowany w Polsce i ZSRR do lat 70. XX wieku. Jego konstrukcja opierała się na skróconej wersji amerykańskiego silnika Dodge D-5, który był produkowany w ZSRR od 1940 roku jako GAZ-11.
Historia
Silnik M-20 wywodzi się z amerykańskiego sześciocylindrowego silnika o pojemności 3,6 l. W wyniku modernizacji zwiększono stopień sprężania, co poprawiło moc oraz zmniejszyło zużycie paliwa. M-20 był montowany w wielu pojazdach, takich jak GAZ-69, Pobieda, Warszawa, Nysa, Tarpan oraz Żuk. Jego elastyczność i prostota konstrukcji były istotnymi zaletami, mimo dużego zużycia paliwa.
W wyniku dalszych modyfikacji powstał silnik S-21, który był bardziej zaawansowany technicznie i produkowany do 1993 roku. S-21 znalazł zastosowanie w tych samych pojazdach, co M-20.
Opis techniczny
Silnik M-20 charakteryzuje się następującymi cechami:
- Chłodzenie cieczą
- Dolnozaworowa konstrukcja z czterema cylindrami
- Smarowanie ciśnieniowo-rozbryzgowe
- Pompa oleju napędzana od wałka rozrządu
- Aparat zapłonowy z regulatorem odśrodkowym i podciśnieniowym
- Kolejność zapłonu: 1-2-4-3
- Gaźnik jednogaźnikowy (G-35) z różnymi układami roboczymi
Podsumowanie
Silnik M-20 był kluczowym elementem wielu radzieckich i polskich pojazdów w XX wieku, łącząc prostotę konstrukcji z dobrą elastycznością pracy. Jego ewolucja do silnika S-21 potwierdza znaczenie tego modelu w historii motoryzacji obu krajów.
