LZ 129 Hindenburg
LZ 129 Hindenburg był niemieckim sterowcem pasażerskim, uznawanym za największy w historii. Jego nazwa pochodzi od byłego prezydenta Niemiec, Paula von Hindenburga. Sterowiec oferował luksusowe przeloty transatlantyckie.
Konstrukcja
Hindenburg miał długość 245 metrów i średnicę 41 metrów, z pojemnością 200 000 m³ wodoru. Napędzały go cztery silniki diesla o mocy 1200 KM, a jego maksymalna prędkość wynosiła 135 km/h. Mógł przewozić 72 pasażerów oraz 61 członków załogi. Choć był przystosowany do używania helu, zastosowano wodór z powodu embarga na hel ze strony USA. Poszycie sterowca miało właściwości, które miały zapobiegać zapaleniu gazu.
Służba
Hindenburg rozpoczął swoją karierę w 1936 roku, wykonując liczne loty, w tym 17 przelotów przez Atlantyk. W tym samym roku brał udział w ceremonii otwarcia igrzysk olimpijskich w Berlinie oraz przekroczył rekord Atlantyku. W 1936 roku przelot nad Niemcami i Prusami Wschodnimi miał na celu promowanie remilitaryzacji Nadrenii.
Katastrofa
6 maja 1937 roku, podczas lądowania w Lakehurst w New Jersey, Hindenburg spłonął. Na pokładzie znajdowało się 97 osób, z czego 13 pasażerów i 22 członków załogi zginęło. Katastrofa była wynikiem zapalenia się mieszanki wodoru i tlenu, co zostało potwierdzone przez analizy ekspertów.
- Zmiana kierunku wiatru spowodowała manewr, który zerwał stalowe liny wzmacniające kadłub.
- Uszkodzenie zbiornika z wodorem doprowadziło do wydobywania się gazu do atmosfery.
- Naelektryzowane liny cumownicze spowodowały iskrę, która zapaliła wydobywający się wodór.
Katastrofa Hindenburga zakończyła erę sterowców w transporcie pasażerskim.
Epilog
Resztki Hindenburga zostały wykorzystane do produkcji samolotów wojskowych. Choć sterowce na długi czas zniknęły z użytku pasażerskiego, w latach 90. XX wieku podjęto ich produkcję, wprowadzając nowe modele wykorzystywane w różnych dziedzinach.
Bibliografia
- Michał Młotek, Tajemnice pogranicza, Kraków 2013.
- Aleksander Grobicki, Niezwykłe katastrofy XX wieku, Warszawa 1990.
