Łuszczyca
Łuszczyca to przewlekła choroba autoimmunologiczna, która dotyka 2-4% populacji. Charakteryzuje się obecnością wykwitów skórnych oraz problemami ze stawami. Choroba ma podłoże genetyczne, a ryzyko zachorowania wzrasta w przypadku rodzinnych przypadków. Główne objawy to zmiany skórne, które mogą występować w różnych miejscach ciała, najczęściej na łokciach, kolanach oraz owłosionej skórze głowy.
Historia
Łuszczyca była opisywana już w starożytności, a jej klasyfikacja jako odrębna jednostka chorobowa miała miejsce w XX wieku.
Obraz kliniczny
Typowe dla łuszczycy są czerwonobrunatne grudki pokryte srebrzystą łuską. Postacie choroby mogą się różnić od niewielkich wykwitów po ciężkie formy, jak erytrodermia. Około 5-20% chorych doświadcza objawów stawowych.
Czynniki wyzwalające
Do najczęstszych czynników wyzwalających łuszczycę należą:
- Infekcje (bakteryjne, wirusowe, drożdżakowe)
- Schorzenia internistyczne (cukrzyca, dna moczanowa)
- Uszkodzenia mechaniczne skóry
- Stres oraz zmiany hormonalne
- Styl życia (alkohol, palenie)
Typy łuszczycy
- Łuszczyca zwykła
- Łuszczyca stawowa
- Łuszczyca kropelkowata
- Łuszczyca plackowata
- Łuszczyca krostkowa
- Łuszczyca wysiękowa
- Łuszczyca paznokci
Charakterystyka typów
Łuszczyca zwykła jest najczęstszą formą i dotyczy 80-90% chorych. Łuszczyca stawowa może prowadzić do przewlekłych stanów zapalnych i niepełnosprawności. Pozostałe typy różnią się objawami i lokalizacją zmian skórnych.
Terapia
Terapia łuszczycy obejmuje zarówno leczenie miejscowe, jak i ogólne. Leczenie miejscowe wykorzystuje maści złuszczające i redukujące. W cięższych przypadkach stosuje się leki ogólnoustrojowe i biologiczne. Fototerapia oraz inne metody wspomagające, takie jak balneoterapia, również mogą być skuteczne.
Podsumowanie
Łuszczyca to przewlekła choroba, która wymaga kompleksowego podejścia w diagnostyce i leczeniu. Kluczowe znaczenie mają czynniki wyzwalające i indywidualna reakcja pacjenta na terapię.
