Łunochod – Radziecki Pojazd Księżycowy
Łunochod (ros. Луноход, co oznacza „chodzący po księżycu”) to bezzałogowy radziecki pojazd zaprojektowany do badania Księżyca, w tym analizy skał i gruntu oraz robienia zdjęć. Jego powstanie było odpowiedzią ZSRR na sukces amerykańskich misji załogowych w latach 60. i 70. Był to pierwszy łazik wykorzystywany w badaniach kosmicznych.
Program Łuna
W ramach programu Łuna zbudowano cztery pojazdy Łunochod, z których trzy zostały wysłane na Księżyc, a dwa z nich dotarły na jego powierzchnię:
- 19 lutego 1969 – Łunochod 201 (zniszczony w trakcie startu)
- 10 listopada 1970 – Łunochod 1 (na pokładzie statku Łuna 17)
- 8 stycznia 1973 – Łunochod 2 (na pokładzie statku Łuna 21)
- 1977 – Łunochod 3 (na pokładzie statku Łuna 25 – misja anulowana)
Łunochod jako Zabawka
W latach 70. po sukcesie Łunochoda 1 w ZSRR rozpoczęto produkcję zabawek w kształcie tego pojazdu. Miniaturowe Łunochody miały metalowe nadwozia oraz plastikowe elementy. Były napędzane dwoma silnikami elektrycznymi, co pozwalało na ruch po jednej stronie pojazdu.
Zabawki występowały w dwóch wersjach: ze sterowaniem zewnętrznym (za pomocą pilota) oraz automatycznym (z wbudowanym układem „Elektronika-1”). Łunochod-zabawka potrafił przejeżdżać kilka centymetrów, obracać się, a także emitować dźwięki oraz włączać lampki. Obie wersje były zasilane czterema bateriami o napięciu 6 woltów.
Miniaturowe Łunochody były eksportowane, w tym do PRL-u, a ich cena w ZSRR wynosiła 20 rubli.
Kategorie
- Program Łuna
- Łaziki
