Samonośna lufa w broni palnej
Samonośna lufa, znana również jako „lufa pływająca”, to zaawansowane rozwiązanie stosowane w ręcznej broni palnej. Charakteryzuje się tym, że lufa nie jest w pełni podparta w łożu broni, co pozwala jej na swobodne drganie podczas strzału.
Zasada działania
W konstrukcji samonośnej lufy kluczowe jest, aby jedynym miejscem kontaktu z bronią było gniazdo lufy w komorze zamkowej. Dzięki temu lufa może swobodnie reagować na siły generowane przez pocisk oraz gazy prochowe. To rozwiązanie znacząco zwiększa precyzję strzału, ponieważ lufa nie „rzuca” pociskiem na boki podczas jego wylotu.
Wykonanie i zastosowanie
Samonośne lufy są zazwyczaj ciężkie i grube, co czyni je idealnymi do broni myśliwskiej, wyczynowej oraz wyborowej. Rzadko stosuje się je w broni indywidualnej, takiej jak karabiny samopowtarzalne, ze względu na konieczność odprowadzania gazów prochowych przez boczny otwór lufy.
Przykłady zastosowania
- Karabinek M16 – wykorzystuje lufę samonośną, z gazami odprowadzanymi przez cienką rurkę do zespołu zamka-suwadła.
- Karabin wyborowy Dragunowa – nie ma samonośnej lufy; rozrzut na 600 m wynosi 40 cm.
Precyzja strzału
Samonośna lufa pozwala na osiągnięcie dokładności rzędu 10 cm na odległości 500 m. W porównaniu do innych typów luf, które mogą zwiększać rozrzut kilkakrotnie, samonośna konstrukcja znacząco poprawia wyniki strzałów.
Podsumowując, samonośna lufa to innowacyjne rozwiązanie w budowie broni palnej, które przyczynia się do lepszej precyzji strzałów w różnych zastosowaniach strzeleckich.
