Rotmistrz Ludwik Mycielski
Rotmistrz Ludwik Mycielski, urodzony 14 września 1837 roku w Chocieszewicach, był polskim ziemianinem i uczestnikiem powstania styczniowego. Zmarł 4 listopada 1863 roku w pobliżu Strachosławia, niedaleko Chełma.
Życiorys
Mycielski był najstarszym synem Teodora Mycielskiego, działacza społecznego i oficera powstania listopadowego, oraz Anieli z Mielżyńskich. Jego edukacja rozpoczęła się w gimnazjum we Wrocławiu, a następnie służył w kawalerii pruskiej, osiągając stopień podporucznika. Po zakończeniu służby wojskowej objął dobra w Smogorzewie, w powiecie Koźmin.
W marcu 1863 roku, po wybuchu powstania, Mycielski udał się do Krakowa, a następnie do obozu generała Mariana Langiewicza w Goszczy. Został mianowany rotmistrzem i aktywnie uczestniczył w organizowaniu powstańczej kawalerii. Wyróżnił się w bitwach pod Chrobrzem i Grochowiskami, jednak został ranny i wyjechał na kurację do Wiednia.
Po powrocie do Krakowa zorganizował oddział kawalerii liczący około 80 żołnierzy i w lipcu 1863 roku udał się do Królestwa Polskiego. Niestety, nie udało mu się połączyć z innymi oddziałami i po porażce w potyczce z kozakami, wycofał się do Galicji. Jego niepowodzenia spotkały się z krytyką, w tym ze strony lwowskiej „Gazety Narodowej”. Mimo oskarżeń, sąd wojenny uniewinnił go.
W październiku 1863 roku Mycielski dowodził jazdą w oddziale Tomasza Wierzbickiego w Lubelskiem. Zginął podczas starcia z dragonami rosyjskimi w bitwie pod Mołodutynem 2 listopada 1863 roku i został pochowany na cmentarzu unickim w Sielcu.
Mycielski nie był żonaty i wyróżniał się potężnym wzrostem oraz siłą fizyczną. Pośmiertnie, 21 stycznia 1933 roku, powstańcy z 1863 roku, w tym Mycielski, zostali odznaczeni przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Niepodległości z Mieczami.
