Ludwik Kulczycki
Ludwik Kulczycki (1866-1941) był polskim socjologiem, publicystą oraz jednym z współzałożycieli II Proletariatu. Jego działalność obejmowała zarówno politykę, jak i naukę.
Życiorys
Urodził się 22 lipca 1866 roku w Warszawie. Studiował w Warszawie i Genewie. W 1894 roku przystąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). W wyniku działalności rewolucyjnej był wielokrotnie więziony, a w latach 1895-1899 zesłany na Syberię. Po ucieczce do Lwowa w 1899 roku, rozpoczął pracę publicystyczną i naukową, badając socjologię oraz historię ruchów społecznych XIX wieku.
W 1900 roku odszedł z PPS, tworząc III Proletariat, który był aktywny w latach 1904-1905. Po 1910 roku wycofał się z ruchu socjalistycznego i związał się z Polskim Stronnictwem Postępowym w Galicji. W czasie I wojny światowej był członkiem Naczelnego Komitetu Narodowego.
Od 1917 roku pracował w polskiej służbie państwowej, a w latach 1918-1932 był profesorem w Szkole Nauk Politycznych. Był także dziekanem Wydziału Społeczno-Administracyjnego Wyższej Szkoły Nauk Społecznych i Ekonomicznych w Łodzi (1924-1928). Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1923 roku.
Ludwik Kulczycki zmarł 31 sierpnia 1941 roku w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Miał żonę Natalię i syna Jerzego (1895-1919).
Publikacje (wybór)
- Zarys podstaw socjologii ogólnej (1900)
- Anarchizm współczesny (1902)
- Współczesne prądy umysłowe i polityczne (1902-1903)
- Historia ruchu socjalistycznego w zaborze rosyjskim (1905, pseudonim: Mieczysław Mazowiecki)
- Autonomia i federalizm (1906)
- Rewolucja rosyjska (1907, 1910)
- Nauka o państwie (1924)
- Prawo polityczne (1930)
