Ludwik Kubala
Ludwik Kubala (1838-1918) był polskim historykiem i nauczycielem. Urodził się 9 września 1838 roku w Kamienicy, a zmarł 30 września 1918 roku we Lwowie. Jego życie i praca miały istotny wpływ na polską historiografię oraz edukację w Galicji.
Życiorys
Wczesne lata Kubala spędził w Kamienicy oraz Łukowicy Łapczyńskiej. Uczył się w Starym Sączu i Nowym Sączu, a następnie w Krakowie, gdzie w 1857 roku zdał maturę. Po roku studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim przeniósł się do Wiednia, gdzie studiował na Wydziale Filozoficznym (1858-1861).
Zaangażował się w powstanie styczniowe, pełniąc funkcję szefa policji powstaniowej w Krakowie, co doprowadziło do jego uwięzienia na dwa lata. Po uwolnieniu rozpoczął pracę nauczyciela w Lwowie, gdzie zyskał uznanie jako historyk. W 1880 roku opublikował dwa tomy szkiców historycznych, które przyniosły mu popularność i wpłynęły na twórczość Henryka Sienkiewicza.
W 1903 roku został prezesem Towarzystwa Historycznego we Lwowie, a w 1906 roku założył Towarzystwo Miłośników Przeszłości Lwowa. W ostatnich latach życia był bibliotekarzem w Bibliotece Pawlikowskich we Lwowie. Został uhonorowany tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Franciszkańskiego na trzy tygodnie przed śmiercią.
Rodzina
Kubala był żonaty z Leoną Trzcińską, z którą miał dwóch synów i dwie córki. Jego rodzina miała również znaczące powiązania z historią Polski, a sam Ludwik był stryjem znanych braci Kubalów.
Wybrane publikacje
- Stanisław Orzechowski i wpływ jego na Rzeczpospolitą wobec reformacji XVI wieku (1870)
Odznaczenia
- Kawaler Orderu Franciszka Józefa (1894)
Pamięć
Po śmierci Kubala został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Jego dziedzictwo literackie pozostaje nie w pełni zbadane, a jego rękopisy wzbogaciły Ossolineum.
