Ludwik Kamieniecki
Ludwik Kamieniecki herbu Pilawa (1758–1816) był generałem dywizji armii Księstwa Warszawskiego oraz bliskim współpracownikiem księcia Józefa Poniatowskiego. W swojej karierze wojskowej wyróżniał się jako odważny dowódca i uczestnik wielu kluczowych bitew.
Wczesne życie
Kamieniecki wychowywał się na dworze Franciszka Potockiego w Krystynopolu. W latach 1778–1785 służył w wojsku saskim, a następnie zakupił patent kapitana w 14. regimencie koronnym im. Potockich. W krótkim czasie awansował, nabywając kolejne szarże.
Kariera wojskowa
Jako uczestnik wojny polsko-rosyjskiej w 1792 roku, Kamieniecki odznaczył się w bitwach pod Boruszkowcami, Zieleńcami i Włodzimierzem, co przyniosło mu odznaczenie Virtuti Militari oraz awans na pułkownika. W 1794 roku, w czasie insurekcji kościuszkowskiej, pełnił obowiązki dowódcy dywizji w obronie Warszawy, a po upadku powstania wycofał się z wojska.
W 1807 roku powrócił do służby wojskowej jako szef sztabu armii Księstwa Warszawskiego, a później został dowódcą Brygady Piechoty oraz gubernatorem Warszawy. W 1810 roku uzyskał stopień generała dywizji.
Wyprawa na Moskwę i dalsze losy
W 1812 roku Kamieniecki dowodził jedną z dywizji V Korpusu Wielkiej Armii podczas wyprawy na Moskwę. Po wojnie z Rosją został gubernatorem Grodna, a w kampanii niemieckiej 1813 roku dowodził 1. Dywizją Piechoty VIII Korpusu, walcząc pod Lipskiem, gdzie został ranny i wzięty do niewoli.
Po uwolnieniu formalnie zaliczono go do generalicji Królestwa Polskiego, jednak ze względu na zły stan zdrowia nie powrócił do aktywnej służby.
Odznaczenia i przynależność
- Krzyż Kawalerski Virtuti Militari (1792)
- Krzyż Kawalerski Legii Honorowej
Kamieniecki był także członkiem loży wolnomularskiej „Wolność Odzyskana” w 1811 roku.
Bibliografia
H.P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998.
