„`html
Ludwik Bociański
Ludwik Bociański (24 sierpnia 1892 – 7 lutego 1970) był pułkownikiem dyplomowanym piechoty Wojska Polskiego oraz wojewodą wileńskim i poznańskim II RP. Urodził się w Pleszewie w rodzinie chłopskiej. Jego życie zawodowe obejmowało zarówno służbę wojskową, jak i działalność w administracji państwowej.
Życiorys
Bociański ukończył Królewskie Gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim. W 1914 roku został powołany do wojska niemieckiego, gdzie walczył na froncie zachodnim i zdobył szereg odznaczeń. Po zakończeniu I wojny światowej przystąpił do Wojska Polskiego i dowodził 64 Grudziądzkim pułkiem piechoty, uczestnicząc w walkach z bolszewikami.
Działalność w administracji
W 1930 roku został posłem na Sejm, jednak szybko zrezygnował z mandatu. W 1939 roku objął urząd wojewody poznańskiego. Jego kontrowersyjne działania obejmowały ograniczenie praw mniejszości litewskiej i białoruskiej oraz ingerencje w sprawy wyznaniowe.
Kampania wrześniowa
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku Bociański został naczelnym kwatermistrzem rządu. Po nieudanej próbie persuazji do pozostania w kraju, targnął się na swoje życie, lecz przeżył i został internowany w Rumunii.
Dalsze losy i śmierć
Po wojnie osiedlił się w Wielkiej Brytanii, gdzie żył do swojej śmierci w 1970 roku. Został pochowany na cmentarzu Gunnersbury. Bociański nie założył rodziny.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Niepodległości z Mieczami
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Krzyż Żelazny II klasy (Prusy)
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii
- Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
Publikacje
Bociański był autorem materiału dotyczącego mniejszości litewskiej w Polsce, który został wydany w Kownie w 1939 roku.
„`
