Lucjan Hipolit Siemieński
Lucjan Hipolit Siemieński (13 sierpnia 1807 – 27 listopada 1877) był polskim poetą, pisarzem, publicystą i tłumaczem. Uczestniczył w powstaniu listopadowym, a po wojnie pełnił funkcję profesora na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz był członkiem Akademii Umiejętności.
Życiorys
Lucjan Siemieński urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Kształcił się w Lublinie i Odessie, gdzie rozpoczął swoją działalność literacką. Po wzięciu udziału w powstaniu listopadowym, w którym został ranny, wrócił do Galicji. Był aktywnym członkiem Związku Dwudziestu Jeden oraz grupy literackiej Ziewonia, co skutkowało kilkukrotnym aresztowaniem.
W 1838 roku wyemigrował do Francji, gdzie związał się z Towarzystwem Demokratycznym Polskiego. Po powrocie do kraju w 1848 roku, osiedlił się w Krakowie, gdzie nawiązał współpracę z konserwatywnymi mediami. W latach 1849–1850 wykładał literaturę na Uniwersytecie Jagiellońskim i był redaktorem „Czasu” oraz „Przeglądu Polskiego”. Zmarł w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim.
Twórczość
Siemieński debiutował w 1828 roku wierszem Podróżny. Jego twórczość obejmowała wiersze, felietony oraz prace literackie i historyczne. W dążeniu do stworzenia literackiego ekwiwalentu epiki opartej na starosłowiańskich tradycjach, pisał utwory inspirowane folklorem. Do jego najważniejszych tłumaczeń należy Odyseja Homera (1873) oraz Słowo o wyprawie Igora.
Współpracował z Augustem Bielowskim nad spolszczeniem ukraińskich pieśni ludowych, które ukazały się w tomie Dumki w 1838 roku.
Dzieła
- Dumki (1838)
- Trąby w Dnieprze (1838)
- Pamiątki o Samuelu Zborowskim (1844)
- Wieczory pod lipą (1847)
- Album polskich malarzy (1859)
Podsumowanie
Lucjan Hipolit Siemieński był znaczącą postacią polskiego romantyzmu, łączącą działalność literacką z zaangażowaniem społecznym i politycznym. Jego twórczość oraz działalność edukacyjna miały wpływ na rozwój polskiej literatury i kultury w XIX wieku.
