„`html
Lubocino
Lubocino (kaszb. Lëbòcëno, niem. Lubezin) to wieś kaszubska w Polsce, zlokalizowana w województwie pomorskim, w powiecie puckim, w gminie Krokowa, na północno-wschodnich obrzeżach Puszczy Darżlubskiej. W przeszłości wieś ta była szlachecka. W II połowie XVI wieku znajdowała się w powiecie puckim. W latach 1975–1998 administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Historia
Pierwsze wzmianki o Lubocinie pochodzą z 1277 roku. W 1342 wieś była wymieniana w kontekście rozgraniczenia dóbr klasztoru żarnowieckiego. W ciągu wieków miejscowość była w rękach różnych właścicieli:
- Rodzina Lubockich (1429-1624)
- Jaskowie (1624-1667)
- Czapscy (1667-1755)
- Przebendowscy (1755-1789)
- Zabokrzyccy (1789-1818)
- von Platen (1818-1844)
- Dresslerowie (1844-1847)
- Behnke (1847-1862)
- Rodenackerowie (1862-1903)
W 1903 roku wieś została rozparcelowana i przeszła pod zarząd państwa pruskiego. W okresie zaboru pruskiego nosiła niemiecką nazwę Lubezin, a podczas okupacji niemieckiej w 1942 roku przemianowano ją na Laubheim.
Gaz łupkowy
W latach 2010-2013 PGNiG przeprowadziło w Lubocinie trzy otwory rozpoznawcze pod kątem gazu. Otwór Lubocino–1 osiągnął głębokość 3051 m i uzyskano w nim przypływ gazu.
Religia
Po 1340 roku w Lubocinie zbudowano kościół św. Sebastiana, który w 1580 roku stał się kościołem luterańskim. W XVIII wieku obiekt popadł w ruinę, a w 1789 roku wieś liczyła tylko siedem domostw. Od 1946 roku Lubocino należy do parafii rzymskokatolickiej w Tyłowie, w dekanacie Żarnowiec archidiecezji gdańskiej.
Zabytki
- Zespół dworsko-parkowy: Dwór z XIX wieku, parterowy, murowany, obecnie mieści szkołę podstawową.
- Dzwonnica: Pozostałości po zrujnowanym kościele, znajdująca się na starym cmentarzu.
„`
