Louis Isadore Kahn
Louis Isadore Kahn (5 marca 1901 – 17 marca 1974) był amerykańskim architektem modernistycznym, związanym z Uniwersytetem Pensylwanii. Urodził się na estońskiej wyspie Saaremaa w rodzinie żydowskiej. W 1905 roku, z powodu obaw o służbę wojskową ojca, jego rodzina emigrowała do Stanów Zjednoczonych, osiedlając się w Filadelfii. Kahn uzyskał amerykańskie obywatelstwo w 1914 roku.
Wykształcenie i kariera
W 1920 roku Kahn rozpoczął studia na Uniwersytecie Pensylwanii, a w 1924 roku zdobył tytuł magistra. Po ukończeniu nauki podróżował po Europie. W 1947 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel na Uniwersytecie Yale, gdzie kształcił takich architektów jak Moshe Safdie i Robert Venturi. Kahn prowadził skomplikowane życie osobiste, mając jedną żonę oraz dwa równoległe związki, co zaowocowało trzema rodzinami.
Śmierć i upamiętnienie
Kahn zmarł na atak serca na dworcu Pennsylvania Station w Nowym Jorku po powrocie z podróży do Indii. Po jego śmierci w 1974 roku ukazał się nekrolog w „The New York Times”, napisany przez Paula Goldberga. W 2003 roku jego syn, Nathaniel Kahn, wyprodukował dokument biograficzny „My Architect: A Son’s Journey”, który zdobył nominację do Oscara.
Najważniejsze dzieła
- Yale Center for British Art, New Haven (1951–1953)
- Dom kąpielowy w Trenton (1954–1959)
- Richards Medical Center, Uniwersytet Pensylwanii, Filadelfia (1957–1961)
- Salk Institute, La Jolla (1959–1966)
- First Unitarian Church, Rochester (1959–1967)
- Erdman Hall Dormitories, Bryn Mawr (1960–1965)
- Dom Normana Fishera, Filadelfia (1960)
- Instytut Administracji Publicznej, Ahmadabad (1963)
- Gmach parlamentu, Dakka (1962–1974)
- Biblioteka w Exeter (1967–1972)
- Kimbell Art Museum, Fort Worth (1967–1972)
Podsumowanie
Kahn był jednym z najważniejszych architektów XX wieku, którego prace charakteryzują się nowoczesnym podejściem i głębokim zrozumieniem przestrzeni. Jego życie i twórczość pozostają inspiracją dla kolejnych pokoleń architektów.
