Łokieć jako jednostka miary
Łokieć, znany również jako elle, aune czy ell, jest jednostką miary długości, której wartość różniła się w zależności od regionu i epoki historycznej. Tradycyjnie łokieć odnosił się do średniej długości ręki od stawu łokciowego do końca palca środkowego. Zazwyczaj dzielił się na 2 stopy lub 24 cale.
Historia i różnice w długości łokcia
W starożytności różne kultury stosowały swoje wersje łokcia:
- Łokieć egipski z XXVIII w. p.n.e. wynosił od 52,36 cm.
- Łokieć sumeryjski (XX w. p.n.e.) mierzył 51,72 cm, co czyni go najstarszą znaną standardową jednostką miar.
- W Wielkiej Brytanii łokieć (ell) miał długość 45 cali (114,3 cm), a także wyróżniano łokieć szkocki (ok. 37 cali) i flamandzki (27 cali).
W Polsce, w XI wieku, łokieć był podstawową jednostką miary w handlu, szczególnie w sprzedaży sukna. Różnice w lokalnych długościach łokcia prowadziły do nieporozumień i spekulacji, zwłaszcza na szlaku bursztynowym.
Jednostki miar długości stosowane w Polsce
- Łokieć krakowski: od 52,36 cm w XII wieku do 58,6 cm w poł. XVI wieku.
- Łokieć chełmiński: 57,62 cm (poł. XVI w.).
- Łokieć lwowski (galicyjski): 59,6 cm (1787–1857).
- Łokieć wrocławski: 57,6 cm (do 1816).
- Łokieć warszawski: 59,6 cm (do 1819).
- Łokieć nowopolski: 57,6 cm (1819-1849).
- Łokieć gdański: 57,8 cm.
Podsumowanie
Łokieć był istotną jednostką miary, której różnorodność w długości odzwierciedlała lokalne tradycje i potrzeby. Jego zastosowanie w handlu oraz różnice regionalne wpływały na praktyki gospodarcze, co miało znaczenie w kontekście historycznym i kulturowym.
