Lofoty – archipelag w Norwegii
Lofoty (norw. Lofoten) to archipelag położony na Morzu Norweskim, w północno-zachodniej Norwegii, rozciągający się na długości 112 km. Oddzielony od stałego lądu cieśniną Vestfjorden, archipelag obejmuje wyspy od Røst po cieśninę Raftsundet.
Charakterystyka geograficzna
Lofoty charakteryzują się górzystym ukształtowaniem terenu, z najwyższym szczytem Higravstinden osiągającym 1146 m n.p.m. W skład archipelagu wchodzi kilka dużych wysp, takich jak:
- Austvågøy – 526,7 km²
- Vestvågøy – 411,1 km²
- Moskenesøya – 185,9 km²
- Flakstadøya – 109,8 km²
- Gimsøya – 46,4 km²
Wyspy są ze sobą połączone mostami i podmorskim tunelem. Klimat jest umiarkowany chłodny, z wpływem Prądu Zatokowego, co łagodzi ekstremalne warunki. Średnia temperatura w styczniu wynosi -1 °C, a w lipcu +12 °C. W okresie od 27 maja do 17 lipca występuje dzień polarny.
Ludność i gospodarka
Populacja archipelagu wynosi około 24,5 tys. mieszkańców. Główna osada, Svolvær, liczy około 5 tys. mieszkańców i uzyskała prawa miejskie w 1996 roku. Mieszkańcy zajmują się głównie rybołówstwem, rolnictwem i turystyką (około 200 tys. odwiedzających rocznie). Typowe dla regionu są drewniane domy na palach, zwane rorbuer.
Problemy ekologiczne
Lofoty są również miejscem konfliktu między ekologami a przemysłem naftowym, który dąży do poszukiwania złóż ropy w tym rejonie. W marcu 2011 roku norweski rząd zdecydował o wstrzymaniu wydobycia do przyszłych wyborów parlamentarnych w 2013 roku.
Etymologia i historia
Nazwa „Lofoten” pochodzi z języka staronordyjskiego i oznacza „stopę rysia”, co odnosi się do kształtu wyspy Vestvågøya. Pierwsze ślady osadnictwa datowane są na około 8000 lat p.n.e., a rozwój rybołówstwa nastąpił w średniowieczu. Współczesne osadnictwo zyskało na znaczeniu od połowy XIX wieku. W czasie II wojny światowej Lofoty były miejscem ważnych operacji wojskowych.
