Lodovico Barbiano di Belgiojoso
Lodovico Barbiano di Belgiojoso (1 grudnia 1909 – 11 kwietnia 2004) był włoskim architektem i urbanistą, związanym z Mediolanem przez całe swoje życie.
Życiorys
Jego ojciec, Alberico, również był architektem. Lodovico studiował na Politechnice w Mediolanie w latach 1927–1932. W 1932 roku, wspólnie z Gianluigim Baffim, Enrico Peresuttim i Ernesto Rogersem, założył biuro architektoniczne BBPR, które stało się jednym z pionierów krytyki racjonalizmu w architekturze włoskiej. Grupa inspirowała się pracami Le Corbusiera, Gropiusa i Miesa, wprowadzając nowoczesne elementy do tradycyjnych budowli oraz dbając o ich integrację z otoczeniem.
Wybrane projekty
Do istotnych prac grupy BBPR należą:
- Dom wystawowy Olivetti w Nowym Jorku (1954)
- Plany zagospodarowania przestrzennego miasta Pavia oraz regionów Aosta, Pila i Elba
Po śmierci Baffiego w 1966 roku, Barbiano di Belgiojoso kontynuował działalność biura, a po odejściu Rogersa w 1969 roku i Peresuttiego w 1976 roku, prowadził je samodzielnie. Oprócz pracy architektonicznej był także nauczycielem, pracując jako profesor w Instytucie Architektury Università Iuav w Wenecji (1955–1963) oraz na Politechnice w Mediolanie od 1963 roku. W 1958 roku został członkiem Królewskiej Akademii Sztuki w Londynie i zdobył wiele nagród za swoje osiągnięcia.
Projekty indywidualne
Niektóre z jego indywidualnych projektów to:
- Palazzo Reale w Mediolanie (1990)
- Siedziba INA-Casa w Cesate (1952)
Lodovico Barbiano di Belgiojoso pozostawił po sobie znaczący ślad w architekturze włoskiej, łącząc tradycję z nowoczesnością.
