Lira da braccio
Lira da braccio to historyczny instrument muzyczny z grupy chordofonów smyczkowych, używany głównie w XV i XVI wieku przez włoskich poetów oraz muzyków dworskich. Służył do improwizowanych recytacji poezji i zyskał popularność w całej Europie również w XVII wieku. Instrument ten był rozwiniętą formą średniowiecznej violi i stanowił pomost między lirą a violą da braccio.
Budowa
Lira da braccio charakteryzowała się korpusem przypominającym skrzypce, silnymi wcięciami bocznymi, płaskim mostkiem oraz szeroką podstrunnicą. Szyjka instrumentu kończyła się dużą płytą kołkową w kształcie liścia, z pionowymi kołkami. Otwory rezonansowe miały kształt liter „C” lub stylizowanych „f”. Instrument zazwyczaj posiadał pięć strun melodycznych strojonych w kwartach i kwintach oraz dwie burdonowe struny strojone w oktawach.
Odmiany
- Lira da gamba – znana także jako lirone lub lyra imperfecta. To większa, tenorowa wersja liry, trzymana na kolanie podczas gry. Posiadała od 9 do 13 strun melodycznych oraz 2 struny burdonowe. Używana szerzej od XVI wieku.
- Archiviola di lira – znana również jako lira grande lub lyra perfecta. Była wielkości kontrabasu i miała do 24 strun, w tym kilka burdonowych. Początkowo miała progi, ale ich zastosowanie zrezygnowano w roku 1600.
Podsumowanie
Lira da braccio oraz jej odmiany to ważne instrumenty w historii muzyki, które przyczyniły się do rozwoju sztuki muzycznej w okresie renesansu. Każda z nich miała swoje unikalne cechy, które wpływały na sposób gry i brzmienie muzyki tamtych czasów.
