Linia Zygfryda
Linia Zygfryda, znana również jako Wał Zachodni (niem. Westwall) oraz linia Hindenburga, to niemiecki system umocnień wzdłuż granicy z Francją i Luksemburgiem, ciągnący się na długości około 600 km. W jego skład wchodziło około 15 560 obiektów fortyfikacyjnych.
Historia
Linia Zygfryda została zbudowana w latach 1936-1939, głównie w celu ochrony zachodniej granicy Niemiec przed potencjalnymi atakami Francji i Wielkiej Brytanii. Po agresji na Polskę w 1939 roku, fortyfikacje te okazały się skuteczne w zatrzymaniu francuskiej ofensywy.
W 1944 roku linia została rozbudowana w obliczu zbliżających się wojsk alianckich. Wojska amerykańskie, brytyjskie, kanadyjskie i francuskie zaatakowały ją we wrześniu 1944 roku, co doprowadziło do intensywnych walk, szczególnie w rejonie lasów Hürtgen i Akwizgranu, gdzie obrońcy skutecznie opóźniali postępy przeciwnika przez krwawe walki uliczne.
Mimo trudności, walki o linię Zygfryda przekształciły się w długotrwałą wojnę pozycyjną, przypominającą działania z I wojny światowej. Kluczowym momentem dla aliantów było przełamanie linii obrony dopiero po odparciu ofensywy w Ardenach na początku 1945 roku.
Szczegóły konstrukcji
Linia Zygfryda składała się z trzech głównych stref:
- Strefa północna – długość około 250 km, obejmująca pozycje od Kleve do Trewiru.
- Strefa centralna – rozciągająca się od Trewiru do Karlsruhe, o długości około 160 km.
- Strefa południowa – od Karlsruhe do Bazylei, długość 170 km.
Na całej długości linii znajdowały się różnorodne umocnienia, w tym betonowe schrony bojowe i bunkry. Największe obiekty, tzw. Panzerwerke, były wyposażone w pancerne kopuły i miały różne poziomy odporności. Linia Zygfryda obejmowała także pas obrony przeciwlotniczej o szerokości średnio 65 km oraz różnego rodzaju zapory (przeciwpancerne i przeciwpiechotne).
