Liga Narodów
Liga Narodów była międzynarodową organizacją utworzoną w latach 1920-1946 z inicjatywy prezydenta USA, Woodrowa Wilsona, podczas paryskiej konferencji pokojowej po I wojnie światowej. Jej statut, przyjęty 28 czerwca 1919 roku, wszedł w życie 10 stycznia 1920 roku. Celem Ligi było utrzymanie pokoju i współpracy na świecie. Siedziba organizacji znajdowała się w Genewie. Liga została formalnie rozwiązana w 1946 roku, wskutek powołania Organizacji Narodów Zjednoczonych, mimo że faktycznie przestała działać podczas II wojny światowej.
Struktura Ligi Narodów
Liga składała się z trzech głównych organów: Zgromadzenia, Rady i Sekretariatu.
Zgromadzenie
- Pierwsze posiedzenie odbyło się 15 listopada 1920 roku.
- Każde państwo członkowskie mogło mieć do trzech delegatów, ale tylko jeden głos.
- Główne kompetencje to przyjmowanie nowych członków, zatwierdzanie budżetu oraz kierowanie sprawami związanymi z pokojem na świecie.
Rada Ligi Narodów
- Rada składała się z przedstawicieli głównych mocarstw i kilku innych państw, wyłanianych na trzyletnią kadencję.
- Główne zadania obejmowały kontrolę nad zbrojeniami, mediacje w konfliktach oraz decyzje dotyczące wykluczania państw łamiących zasady Paktu.
Sekretariat
- Organ pomocniczy Zgromadzenia i Rady, odpowiedzialny za przygotowywanie materiałów i zarządzanie administracją.
- Prowadzony przez Sekretarza Generalnego, pierwszym był James Eric Drummond.
Członkowie Ligi Narodów
W 1920 roku Liga liczyła 42 państwa założycielskie, w tym m.in. Argentynę, Francję, Polskę, Wielką Brytanię i Włochy. Z czasem do Ligi przystępowały kolejne państwa, jednak wiele z nich później wystąpiło z organizacji w związku z narastającymi napięciami międzynarodowymi.
Sekretarze Generalni
- James Eric Drummond (1920–1933)
- Joseph Avenol (1933–1940)
- Seán Lester (1940–1946)
Liga Narodów, mimo ambitnych celów, ostatecznie nie zdołała zapobiec wybuchowi II wojny światowej i została rozwiązana w 1946 roku, a jej miejsce zajęła Organizacja Narodów Zjednoczonych.
