Reklama

Lew Landau

Lew Dawidowicz Landau

Lew Dawidowicz Landau (22 stycznia 1908 – 1 kwietnia 1968) był radzieckim fizykiem teoretycznym, laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki (1962) za teorię przemiany lambda helu. Jego prace dotyczyły także nadprzewodnictwa, elektrodynamiki kwantowej i teorii grawitacji.

Reklama

Życiorys

Landau urodził się w Baku w żydowskiej rodzinie. Jego ojciec był inżynierem, a matka lekarzem i nauczycielką. Od młodości wykazywał zdolności matematyczne, opanowując różniczkowanie i całkowanie w wieku 12 i 13 lat. W 1924 roku przeniósł się na Leningradzki Uniwersytet Państwowy, gdzie rozpoczął studia z zakresu fizyki.

W latach 1929-1931 podróżował po Europie, pracując z wieloma znanymi naukowcami, takimi jak Albert Einstein i Niels Bohr. Po powrocie do ZSRR rozpoczął pracę w Charkowie, gdzie kierował działem teoretycznym Ukraińskiego Instytutu Fizyko-Technicznego.

Reklama

W 1938 roku Landau został aresztowany przez NKWD, jednak dzięki wsparciu Nielsa Bohra i Piotra Kapicy, został zwolniony i kontynuował pracę w Instytucie Problemów Fizycznych w Moskwie.

W 1946 roku otrzymał tytuł członka rzeczywistego Akademii Nauk ZSRR. W 1955 roku podpisał „List trzystu”, krytykując pseudonaukowe podejście Trofima Łysenki. Był profesorem na Uniwersytecie Moskiewskim i uczestniczył w radzieckim programie nuklearnym.

W 1962 roku Landau uległ poważnemu wypadkowi, co zakończyło jego aktywność naukową. Zmarł w 1968 roku w Moskwie.

Działalność naukowa

Landau przyczynił się do wielu dziedzin fizyki, w tym teorii nadciekłości helu i nadprzewodnictwa. Opracował tzw. „teoretyczne minimum Landaua”, które stanowiło podstawowy program nauczania dla młodych fizyków. Jego uczniami byli m.in. laureaci Nagrody Nobla, tacy jak Witalij Ginzburg.

Wspólnie z Jewgienijem Lifszycem napisał podstawowy kurs fizyki teoretycznej, uznawany za standard akademicki. Jako popularyzator nauki opublikował również książki, które przetłumaczono na wiele języków.