Leszek Kołakowski
Leszek Kołakowski (1927-2009) był polskim filozofem, literatem i działaczem politycznym, cenionym za swoje prace w dziedzinie filozofii kultury i religii. Był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego i Oksfordzkiego oraz członkiem Polskiej Akademii Nauk. Otrzymał wiele nagród, w tym Order Orła Białego, Nagrodę Erazma oraz Nagrodę Klugego.
Życiorys
Kołakowski urodził się w Radomiu, a swoje dzieciństwo spędził w Łodzi. Po wojnie osiedlił się w Warszawie, gdzie rozpoczął studia i działalność w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Jego krytyka marksizmu oraz władzy doprowadziła do konfliktów z reżimem, co zmusiło go do emigracji po wydarzeniach marcowych w 1968 roku.
Pobyt w Paryżu i Montrealu, a następnie w Kalifornii, nie przerwał jego zaangażowania w działania opozycyjne. W 1972 roku osiedlił się w Anglii, gdzie wykładał na Uniwersytecie Oksfordzkim i innych uczelniach. Jego eseje, takie jak Tezy o nadziei i beznadziejności, stały się fundamentem myśli opozycyjnej w Polsce.
Rodzina
Kołakowski był synem Jerzego Kołakowskiego i Lucyny z Pietrusiewiczów. Jego żoną była Tamara Dynenson, z którą miał córkę, Agnieszkę.
Prace filozoficzne
Kołakowski publikował prace dotyczące historii filozofii, marksizmu oraz filozofii kultury. Jego znane dzieła to m.in.:
- Jednostka i nieskończoność (1958)
- Główne nurty marksizmu (1976-1978)
- Mini wykłady o maxi sprawach (2003)
W swoich esejach badał napięcia pomiędzy religią a marksizmem, a także kwestie wolności jednostki.
Nagrody i wyróżnienia
Kołakowski otrzymał wiele nagród, w tym:
- Nagroda Erazma (1983)
- Nagroda Klugego (2003)
- Order Orła Białego (1997)
Upamiętnienie
Po jego śmierci w 2009 roku, archiwum Kołakowskiego zostało przekazane Bibliotece Narodowej. W 2016 roku ustanowiono Honorowe Stypendium im. Leszka Kołakowskiego, mające na celu promocję polskiej myśli filozoficznej.
