Leptis Magna
Leptis Magna to jedno z najlepiej zachowanych starożytnych miast rzymskich, położone na libijskim wybrzeżu Morza Śródziemnego, w pobliżu Al Chums. Miasto, które pierwotnie było kolonią fenicką, jest znane jako miejsce pochodzenia cesarskiego rodu Sewerów. W 1982 roku Leptis Magna zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Z powodu politycznej izolacji Libii, jedynie około 40% miasta zostało dotychczas zbadane.
Historia
Leptis Magna została założona przez Fenicjan około 1000 roku p.n.e. i podlegała Kartaginie. Herodot określał ją jako wschodni bastion Kartaginy. Z ruchliwego portu miasta wypływały karawany z towarami, takimi jak złoto i kość słoniowa. Po objęciu władzy przez cesarza Septymiusza Sewera w 193 n.e. miasto przeżywało rozkwit. W okresie tym znane było jako Leptis Magna. Od końca III wieku nastąpił jednak jego stopniowy upadek, spowodowany m.in. pustynnieniem okolic.
Zabytki
Prace wykopaliskowe w Leptis Magna rozpoczęli Włosi w 1920 roku, odkrywając pierwsze elementy miasta spod piasku. Do najstarszych znalezisk należy fragment ceramiki korynckiej z około 500 p.n.e. oraz zabytki z czasów Augusta, takie jak:
- plac targowy (8 r. p.n.e.)
- teatr (1 r. n.e.)
- świątynia Romy i Augusta (14-19 n.e.)
- łuk Tyberiusza (35-36 n.e.)
- łuk Trajana (109-110 n.e.)
- termy Hadriana (126-127 n.e.)
Najwspanialsze budowle pochodzą z okresu Sewerów (193-235 n.e.), w tym:
- łuk Septymiusza Sewera
- ulica z obustronnymi portykami
- port w ostatecznym kształcie
Z okresu bizantyjskiego zachował się niewielki kościółek oraz fragmenty murów obronnych. W okolicy znajdują się także termy myśliwskie z końca II wieku n.e. oraz pozostałości cyrku i amfiteatru.
Podsumowanie
Leptis Magna to kluczowe miejsce dla zrozumienia historii starożytnego Rzymu i fenickich kolonii. Jego bogate dziedzictwo architektoniczne i kulturowe czyni je jednym z najważniejszych stanowisk archeologicznych w Libii.
