Leprozorium – Historia i Funkcje
Leprozorium, znane jako kolonia trędowatych, to miejsce przeznaczone dla osób chorych na trąd. W średniowieczu, kiedy choroba ta była powszechna, leprozorium pełniło funkcję zarówno terapeutyczną, jak i izolacyjną. Obecnie istnieją w regionach, gdzie trąd nadal występuje, głównie w Azji i Afryce.
Początki i Rozwój
Pierwsze leprozoria powstały w IV wieku w basenie Morza Śródziemnego, a do VI wieku były już szeroko rozpowszechnione w Europie. Umieszczanie chorych w tych placówkach stało się obowiązkowe, a proces ten był regulowany przez specjalne komisje powoływane przez władze lokalne. Osoby podejrzane o zarażenie poddawano badaniom, a po stwierdzeniu choroby, były kierowane do leprozoriów.
Życie w Leprozorium
Po przybyciu do leprozorium, chory uczestniczył w specjalnej mszy, podczas której informowano go o zasadach, których musiał przestrzegać. Otrzymywał również zestaw podstawowych przedmiotów, takich jak ubrania czy naczynia. Od tej pory mógł wychodzić tylko w odpowiednim stroju i z kołatką lub dzwoneczkiem, by sygnalizować swoją obecność. Ucieczka była surowo karana, a osoby chore nie miały prawa pojawiać się w miejscach publicznych, w tym kościołach.
W leprozoriach powstawały bractwa, które oparte były na zasadach równości i wspólnej własności, co dawało ich członkom poczucie wspólnoty w trudnych warunkach.
Zakony i Zmiany w Czasie
Od czasów wypraw krzyżowych, leprozorium były często prowadzone przez zakony, takie jak franciszkanie czy Zakon Rycerzy św. Łazarza. Wiele z tych placówek zostało zamkniętych po epidemii „czarnej śmierci”, która zdziesiątkowała populację trędowatych. Obecnie w Europie jedyne leprozorium znajduje się w Tichilești, podczas gdy w innych częściach świata, szczególnie w biedniejszych regionach, leprozoria nadal funkcjonują.
Linki zewnętrzne
Kategoria: Historia medycyny
Kategoria: Nauka w średniowieczu
