Leopold Unger – Życiorys
Leopold Unger, znany również jako Pol Mathil i Brukselczyk, urodził się 12 sierpnia 1922 roku we Lwowie, a zmarł 20 grudnia 2011 roku w Brukseli. Był polskim dziennikarzem i publicystą żydowskiego pochodzenia, specjalizującym się w tematyce międzynarodowej.
W czasie II wojny światowej Unger przebywał w Rumunii. Po wojnie rozpoczął pracę w „Życiu Warszawy”, a następnie w belgijskim „Le Soir”. W 1969 roku, po wydarzeniach marcowych, emigrował do Belgii, gdzie osiedlił się w Woluwe-Saint-Lambert.
Był współpracownikiem wielu renomowanych mediów, takich jak paryska „Kultura”, Radio Wolna Europa oraz BBC. Działał również jako publicysta w „Gazecie Wyborczej”. W 2008 roku, z okazji jego 85-lecia, wydano księgę pamiątkową „Udało mi się mieć ciekawe życie”, w której udział wzięli znani autorzy.
W 2009 roku Unger otrzymał nagrodę Polskiego PEN Clubu oraz doktorat honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Zmarł 20 grudnia 2011 roku i został pochowany na cmentarzu w Kraainem.
Nagrody i Dziedzictwo
W 2013 roku rodzina Ungera zainicjowała Nagrodę i Stypendium im. Leopolda Ungera na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej, przeznaczone dla młodych dziennikarzy. Premiera filmu dokumentalnego „Dziennikarz” miała miejsce 23 stycznia 2019 roku w Lublinie.
Twórczość
Unger był autorem wielu istotnych prac publicystycznych i esejów, w tym:
- Le grand retour (1977)
- Mój anty-raport o stanie wojennym (1983)
- Jałta – Helsinki – Madryt (1984)
- Intruz (2001)
- Korespondencja 1970-2000 (2016, z Jerzym Giedroyciem)
Inne prace redakcyjne
Unger był również redaktorem i współautorem wielu publikacji, m.in.:
- La Pologne (1966)
- Anty-Kultura. Wybór tekstów o paryskiej „Kulturze” (1992)
- Teczki Giedroycia (2010, wspólnie z Iwoną Hofman)
Podsumowanie
Leopold Unger pozostawił po sobie znaczący dorobek dziennikarski oraz publicystyczny, a jego prace i nagrody dla młodych dziennikarzy świadczą o jego wpływie na polską kulturę i media.
