Leopold Löffler – Życiorys
Leopold Löffler, polski malarz urodzony 27 października 1827 w Rzeszowie, zmarł 6 lutego 1898 w Krakowie. Był synem Jana i Domicelli z Dąbrowskich. Po ukończeniu szkoły w Radymnie, rozpoczął studia na Uniwersytecie Lwowskim, które przerwał w 1845 roku, udając się do Wiednia na Akademię Sztuk Pięknych. Tam rozwijał swoje umiejętności w pracowni Ferdinanda Georga Waldmüllera i nawiązał przyjaźnie z innymi artystami, w tym Arturem Grottgerem i Juliuszem Kossakiem.
W 1856 roku Löffler kontynuował naukę w Monachium, a w 1863 krótko przebywał w Krakowie, po czym wyjechał do Paryża. Po powrocie do Wiednia nauczał rysunku i malarstwa, zdobywając uznanie wśród elit, w tym cesarza Franciszka Józefa. W 1877, zaproszony przez Jana Matejkę, wrócił do Krakowa i przez 20 lat był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych, gdzie uczył malarstwa z natury i aktu.
Twórczość
Löffler specjalizował się w malarstwie rodzajowym i historycznym, często inspirowanym polską historią. Jego prace cieszyły się dużą popularnością w drugiej połowie XIX wieku i były wielokrotnie reprodukowane w prasie.
Do jego najbardziej znanych dzieł należą:
- „Cesarz Rudolf I w bitwie na Morawskim Polu”
- „Walka Greków o niepodległość”
- „Śmierć Czarnieckiego”
- „Powrót rycerza z wyprawy wiedeńskiej 1683”
- „Powrót z jasyru”
Oprócz malarstwa historycznego, Löffler tworzył również sceny rodzajowe, takie jak „Lekcja”, „Imieniny babuni” i „Dziewczynka karmiąca kanarka”. Był także autorem wielu portretów, w tym własnego oraz portretów historycznych, takich jak Kazimierz Wielki i Władysław Jagiełło.
Podsumowanie
Löffler był znaczącą postacią w polskim malarstwie XIX wieku, łączącym tradycję z nowoczesnością. Po przejściu na emeryturę w 1897 roku, pozostawił po sobie bogaty dorobek artystyczny, a jego prace są nadal cenione i wystawiane w galeriach.
