Leonid Aleksandrowicz Goworow
Leonid Goworow (22 lutego 1897 – 19 marca 1955) był rosyjskim i radzieckim dowódcą wojskowym, który odegrał kluczową rolę w obronie Leningradu podczas II wojny światowej. Otrzymał tytuł marszałka Związku Radzieckiego w 1944 roku oraz tytuł Bohatera Związku Radzieckiego w 1945 roku. W ciągu swojej kariery zajmował różne wysokie stanowiska, w tym komendanta Akademii Artyleryjskiej im. Feliksa Dzierżyńskiego oraz naczelnego dowódcy wojsk obrony przeciwlotniczej.
Życiorys
Goworow urodził się w Butyrkach, w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu Konstantinowskiej Szkoły Artylerii w 1917 roku, służył w armii rosyjskiej, a następnie w Armii Czerwonej. W 1933 roku ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego, a pięć lat później Akademię Sztabu Generalnego w Moskwie. Brał udział w wojnie zimowej z Finlandią oraz w II wojnie światowej, gdzie dowodził m.in. 5 Armią podczas bitwy moskiewskiej i Frontem Leningradzkim.
Życie prywatne
W 1923 roku ożenił się z Lidią Iwanowną Izdebską, z którą miał dwóch synów: Władimira i Siergieja. Wnukowie Goworowa są aktywni w zachowywaniu pamięci o swoim dziadku.
Awanse
- Kombrig – 5 lutego 1936
- Generał major artylerii – 4 czerwca 1940
- Generał porucznik artylerii – 9 listopada 1941
- Generał pułkownik – 15 stycznia 1943
- Generał armii – 17 listopada 1943
- Marszałek Związku Radzieckiego – 18 czerwca 1944
Odznaczenia
- Medal „Złota Gwiazda” Bohatera ZSRR (1945)
- Order Zwycięstwa (1945)
- Order Lenina – pięciokrotnie
- Order Czerwonego Sztandaru – trzykrotnie
- Order Suworowa I stopnia – dwukrotnie
- Order Kutuzowa I stopnia (1944)
- Medal „Za obronę Leningradu”
- Wielki Oficer Legii Honorowej (Francja)
- Krzyż Wojenny (Francja)
- Wielka Komandorska Legia Zasługi (USA)
Goworow zmarł 19 marca 1955 roku w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu przy Murze Kremlowskim.
